Androgyne pop rock (PP19)

Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: Palaye Royale.

Toen ik op Instagram deelde dat ik kaartjes had gescoord voor Pinkpop, verscheen er een heel enthousiast berichtje in mijn DM’s: Palaye Royale staat daar ook!! Ik moest echter bekennen dat ik nog nooit van deze band had gehoord, en dat terwijl ze hebben samengewerkt met een artiest waar ik een aantal jaar geleden heel erg fan van was: Kellin Quinn van Sleeping With Sirens. Palaye Royale hebben hun meest recente album uitgebracht op 28 september 2018 en dat album heet ‘Boom Boom Room (Side B)’, met hun debuutalbum uit 2016 als Side A. Ik besloot naar hun meest recente album te luisteren om te zien of dit iets was om naar uit te kijken in juni.

First things first: wat is die zanger knap!! Remington Leith is zijn naam en hij heeft een heel androgyn gezicht, dat hij zonder angst uitbuit door lippenstift te dragen op foto’s – dat staat hem goed, en dat weet hij. Maar goed, het gaat hier om muziek, niet om looks. En die muziek is… moeilijk definieerbaar. Hun looks en samenwerkingen doen vermoeden dat ze een typische ‘emo’ band zijn, maar hun muziek neigt meer naar pop rock met hier een daar iets wat op een schreeuw lijkt. Ik vind het moeilijk, maar ik herken wel dat die knappe Remington Leith een ongelooflijk lekkere stem heeft. Sexy, durf ik zelfs te zeggen.

Als ik zo naar dit album luister, heb ik het idee dat dit live nog wel eens een groot feest zou kunnen worden – een groter feest dan in mijn woonkamer op dit moment. De muziek komt niet echt over uit mijn kleine bluetooth-boxje, maar er straalt een soort attitude vanaf die ik graag live zou willen zien. Ik denk: een frontman die flamboyant over het podium schrijdt, een headbangende gitarist, drumsolo’s… misschien wat leuke anekdotes, een aandoenlijk verhaal over dat deze Canadezen altijd al in Nederland hadden willen optreden… al hadden ze nog nooit van Landgraaf gehoord.

Of dat nou de realiteit is of niet, ik hoop in ieder geval dat ze het nummer You’ll be fine gaan spelen, want dat is het derde nummer op het nieuwe album, maar het eerste waar ik gelijk verliefd op word. Dít is rockmuziek. Die vocalen, die gitaren, die drums… Ze werken in perfecte harmonie samen om aan het eind van het nummer tot een explosieve afsluiting te komen. Ik denk mosh pits, walls of death… En daarna tot rust komen met het nummer Dying In A Hot Tub en een beetje huilen, misschien. Dit nummer staat ook in de officiële playlist van Pinkpop, en als dat betekent dat het onderdeel uitmaakt van de setlist, heb ik daar heel veel zin in. Palaye Royale doet me hier een beetje denken aan The Maine, een hele populaire pop punk band uit Arizona, en ik denk dat ze dat best als een compliment mogen opvatten.

‘Dying In A Hot Tub’ is misschien een tranentrekker, maar eigenlijk draagt het hele album een soort melancholische stemming met zich mee. Ik heb me niet verdiept in de teksten, dus daar kan ik niks over zeggen, maar de muziek op zich zorgt ervoor dat ik terug wil naar vroeger, ‘toen alles nog beter was’. Het zorgt ervoor dat ik in een hoekje wil kruipen met een dekentje om me heen gewikkeld en een warme kop thee in mijn handen, terwijl ik huil om de vergankelijkheid van het leven. Gelukkig zijn sommige nummers minder melancholisch dan andere, zoals Hospital Beds (ook al zou je dat van zo’n titel niet verwachten). Het refrein van dat nummer heeft wel een min of meer deprimerende ‘air’, maar de coupletten zijn heerlijk uptempo, met instrumenten die doen denken aan Elvis – je krijgt meteen zin om te twisten. En in de bridge komt er ook nog eens een extra lading gitaren bij – twisten en headbangen tegelijk, kan dat?

En als we dan toch aan het dansen zijn, knal dan het nummer Love the Void er maar in, want deze tekst is overduidelijk deprimerend, maar er zit een heerlijk dansbaar sausje eroverheen. Ik hoor invloeden van The Maine en My Chemical Romance, maar vrolijke muziek over deprimerende onderwerpen is natuurlijk ook wel een trademark van Twenty One Pilots. Kortom: Palaye Royale heeft in dit nummer alle beste aspecten van bands uit de emo-scene gepakt en daar hun eigen sausje overheen gegoten. ‘Love the Void’ is een prachtige collage geworden.

En het album eindigt met een prachtige instrumentale pianotrack met daaroverheen een stuk van een lezing van Alan Watts. Ik begin meteen te fantaseren over wat een geweldige track dat zou zijn om aan het begin of in het midden van de set af te spelen. Ik hou wel van dat soort dramatische dingetjes in concerten, Bring Me The Horizon staat daar ook bekend om.

Conclusie: als het concert van Palaye Royale niet samenvalt met een andere band of artiest die ik graag wil zien, ga ik ze zeker checken. Hun muziek intrigeert me en omdat ik ze op band nét niet vind werken, ben ik heel benieuwd of ze live beter klinken. Ik hoop dat ze enthousiast zijn en dat enthousiasme op mij kunnen overbrengen. (En ik hoop dat Remington Leith lippenstift draagt.)