Gisteren (25 april) is Bastille met een nieuw nummer gekomen: Doom Days. De band hint al een lange tijd op een nieuw album dat hetzelfde moet gaan heten en eindelijk is daar dan het eerste geluid. Binnen 48 uur werden we niet alleen getrakteerd op een nieuwe single, maar ook op een website geheel in het teken van Doom Days. Beter gezegd; deze website moet een algoritme- en haatvrije plek zijn waar de fans van Bastille dingen kunnen delen die zij boeiend vinden. Dat kan van alles zijn; muzieknieuws, historische feitjes, noem maar op. En Bastille deelde zelf op die website een paar stukjes uit de songtekst van de nieuwe single.
Normaal gesproken recenseer ik hele platen, maar ik wil het toch even over dit nummer hebben. Waarom? Omdat Dan Smith en zijn mannen met Doom Days hebben bewezen dat ze het genre ‘prima bandje’ ontstegen zijn. Niet alleen is de tekst van deze track poëtisch, actueel een pijnlijk, muzikaal gezien zit hij ook ongelooflijk goed in elkaar. Hij begint onheilspellend, dwingt je om naar de vocalen te luisteren, maar bouwt langzaam op en wordt energiek, dansbaar. Ik wacht op een beat drop, maar die komt niet – het lijkt wel een metafoor voor de plaat die constant in het vizier is maar steeds maar niet komt. Of voor het eind van de wereld, waar we allemaal bang voor zijn, maar die ook nog niet komt.
Dan over die tekst. Het nummer opent met het refrein, dat behalve heel romantisch verder niet zo heel boeiend is. Het interessante deel begint bij het eerste (en enige) couplet. Dat begint met de zin “there must be something in the Kool-Aid”, een verwijzing naar de massazelfmoord in Jonestown onder leiding van Jim Jones. Kool-Aid is op zich een onschuldig merk ranja, dus misschien bedoelt Dan Smith met deze zin dat iets onschuldigs hem fataal kan worden (zoals social media, dat een soort Luilekkerland is met allemaal foto’s van blije mensen, maar intussen gaan we er allemaal aan kapot).
De vierde regel van het couplet is “last couple years have been a mad trip”. Ik denk dat hierin verwezen wordt naar de verkiezing van Donald Trump als president van de Verenigde Staten, maar ook naar schietpartijen, terroristische aanslagen en andere dingen die gebeurd zijn in de wereld. Hierna zingt Smith: “But how’d y’all look so perfect? / You must have some portraits in the attic”. Genius.com vertelt me dat dit een verwijzing is naar “The Picture of Dorian Gray”, een boek van Oscar Wilde waarin de hoofdpersoon een betoverd schilderij van zichzelf op zolder heeft hangen dat ouder wordt in plaats van hemzelf. Dat perfecte slaat natuurlijk op social media, en dan met name Instagram, waar mensen selfies plaatsen die zo bewerkt zijn dat ze perfect lijken. Daar blijft het nog even over gaan in de regels “We’ll stay offline so no one gets hurt / Hiding from the real world / Just don’t read the comments ever, ever”.
De regel “We fucked this house up like the planet” vond ik in eerste instantie een rare, want bedoelt hij nou dat de aarde ons huis is, dat we door de planeet kapot te maken ons huis kapot maken? Na wat research (dankuwel Genius) kwam ik erachter dat het idee is dat Dan Smith op een feestje is en tussen het wilde feestgedruis door denkt aan de klimaatverandering. Iets dat door veel mensen nog ontkend wordt, blijkt uit “Crazy that some people still deny it”.
De regels “Think I’m addicted to my phone / My scrolling horror show” spreken voor zich, maar de volgende regel verdient wat mij bertreft wat meer aandacht: “I’m live-streaming the final days of Rome”. We weten dat Bastille houdt van historische verwijzingen en met name verwijzingen naar het Oude Rome (denk bijvoorbeeld aan hun hit Pompeii) en hier zien we dat ook weer. Wat Dan Smith hier volgens mij zegt is dat hij, terwijl de wereld vergaat, zijn tijd verdoet op zijn telefoon, terwijl hij die kostbare tijd veel beter zou kunnen besteden.
“Man, this echo chamber’s getting loud”. Twitter is een soort echokamer waar iedereen zijn eigen mening kan roepen zonder dat er consequenties zijn, en dat gebeurt dan ook. Deze regel is daar een commentaar op. Is het wel goed dat iedereen zo ongecensureerd zijn mening kan geven? In ieder geval is Twitter een soort kakofonie geworden van mensen die dingen vinden en dat delen met de wereld zonder na te denken.
Na deze regel gaan we terug naar het feest-aspect van het nummer en zegt Smith dat hij al deze problemen wil negeren en gewoon een leuke avond wil hebben. “We’re gonna choose the blue pill” is een verwijzing naar de film The Matrix, waarin de hoofdpersoon de keuze krijgt tussen een blauwe en een rode pil: de blauwe pil betekent blijven geloven dat alles goed is en de rode pil zorgt ervoor dat onthuld wordt wat er mis is met de wereld. Dan Smith kiest er dus voor om naïef te blijven: “We’re gonna stay naive tonight, night, night”.
Na die zin gaan we weer terug naar het refrein, die na dit lange couplet een extra lading heeft gekregen: “When I watch the world burn / All I think about is you”. Je zou kunnen zeggen dat de ‘you’ in deze zin dus als een afleiding moet fungeren van het vergaan van de wereld, net als social media en het feesten. Je kunt je afvragen of dat wel zo romantisch is als het klinkt. In mijn ogen is het vooral tragisch. Tragisch dat hij zelfs tot op het allerlaatste moment nog naar afleiding zoekt, en als de feestjes over zijn en de batterij van de telefoon leeg is, een persoon de laatste afleiding moet zijn.
Lang verhaal kort (en deze single is kort, namelijk dik twee minuten): ik hou van dit nummer en ik stel voor dat je ernaar gaat luisteren. Nu. Meteen. Want als het einde van de wereld nadert, waarom zou je nog wachten?
Bastille staat op 10 juni 2019 op Pinkpop.
Nena Veenstra 