Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: Cage The Elephant.
Op zaterdag 8 juni komt er een wervelwind naar Landgraaf, schrijft Pinkpop zelf. Die wervelwind neemt dan de vorm aan van Cage The Elephant, met frontman Matt Shultz, ‘de jonge Iggy Pop’. De band heeft, mooi op tijd voor het komende festivalseizoen, op 19 april hun nieuwe album Social Cues uitgebracht. Cage The Elephant is, net zoals olifanten, moeilijk in een hokje te vangen. Het Amerikaanse vijftal wordt weliswaar gekarakteriseerd als een rockband, maar het gaat op deze plaat werkelijk alle kanten op. Van catchy radiovriendelijke songs, tot moeilijke rocknummers, tot misschien nog wel moeilijkere liefdesliedjes.
Dat energieke waar op de website van Pinkpop over wordt geschreven snap ik wel als ik de openingstrack Broken Boy hoor. Behalve dat de tekst mooi en poëtisch is (en daardoor misschien moeilijk te begrijpen), onthullen de vocalen een soort energie die ervoor zorgt dat Shultz geen tijd heeft om mooi te zingen. Hij roept de tekst op een soort tribal-achtige manier (denk: De Staat) door iets dat klinkt als een megafoon. Grappig is wel dat de instrumentatie verder helemaal niet zo energiek overkomt; het lijkt alsof Matt Shultz degene moet zijn die de boel levend houdt.
Zowel de titeltrack als Black Madonna hebben dezelfde rustige vibe, nu ook in de vocalen. Dat is best mooi als je in de achtertuin ligt te genieten van het zonnetje terwijl je naar dit album luistert, maar ik zie dit niet voor me bij een live optreden, zoals, ik zeg maar wat, op Pinkpop. Een nummer dat live wat mij betreft wel goed kan werken is de radiovriendelijke single Night Running. Sterker nog; dit nummer zou wel eens in de aftermovie van het festival terecht kunnen komen. Het is niet heel erg uptempo en energiek, maar wel catchy en zomers. Gooi die handjes maar in de lucht!
Ik hou van liedjes die opbouwen naar een explosief einde. Liedjes die naar een soort climax toe werken. Skin and Bones is zo’n nummer. Op het eerste gehoor is het niet meer dan een prima liedje, niet zo spannend, tot de bridge. In die bridge wordt alles ingehouden; instrumenten vallen nog nèt niet weg, Shultz fluistert bijna, en dan komt het refrein: BAM. Climax. De bridge in dit nummer is zo’n moment waarop de band je vraagt om zo laag mogelijk te zakken, om in het refrein allemaal tegelijk te beginnen met springen.
Na die climax en het lekkere radiovriendelijke liedje Ready To Let Go komen we bij mijn favoriete track van dit album: House Of Glass. Dit nummer is ook al eerder als single uitgebracht, op zichzelf en op een EP samen met de andere drie singles van dit album. Dit is echter geen radiovriendelijk liedje. Nee, dit liedje voelt als rock zoals rock bedoeld is. Geen gillende gitaren, maar wel een agressief soort energie dat constant in de lucht hangt. De gitaren zijn er wel, maar ze blijven op de achtergrond. Shultz zingt niet, maar het is bijna alsof hij de tekst gewoon opleest, maar wel op een energieke manier. In het refrein schreeuwt hij: “It’s an illusion, this admiration/ Of mutilation, my isolation”.
Na ‘House Of Glass’ komen nog zes tracks, maar die vind ik eigenlijk allemaal niet zo goed. Ik kan mijn aandacht er niet bij houden, er gebeurt niks spannends, ik dwaal steeds af. Dat is jammer, want ik vind de singles die ze hebben gemaakt echt heel fijn om naar te luisteren en had ze een goed album heel erg gegund. Helaas is dat niet het geval, want Love’s The Only Way zegt mij (als zure single) erg weinig en The War Is Over klinkt eigenlijk gewoon als een minder goede versie van ‘Ready To Let Go’. Goodbye kan ik dan nog enigszins waarderen, maar dat is alleen omdat het een pianoballad is, en wie houdt er nou niet van pianoballads?
Het is te hopen dat Cage The Elephant hun nieuwste singles zeker speelt, maar de rest van dit album achterwege laat. Daarnaast hoop ik dat ze ‘Ain’t No Rest For The Wicked’ gaan spelen, want hoewel dat nummer inmiddels al meer dan tien jaar oud is, is dat misschien wel de beste track die ze ooit hebben gemaakt.
Nena Veenstra 