Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. En deze week zelfs twee! Deze keer over Halestorm.
Niet op rock Monday, maar op de zaterdag van Pinkpop 2019 komen Lzzy Hale, Arejay Hale, Joe Hottinger, Roger Hale, Leo Nessinger en Josh Smith stralen in Landgraaf. Of nou ja, stralen – als we de beschrijving van de officiële Pinkpop-site mogen geloven zou Halestorm wel eens wat hagel met zich mee kunnen gaan brengen. Om me vast te behoeden voor die storm ben ik naar hun release van 27 juli 2018 gaan luisteren: Vicious.
Vicious is mijn introductie met Halestorm, maar hun meest populaire nummer is ‘Miss The Misery’ uit 2012. Ik snap wel waarom, want dat is echt een schoolvoorbeeld van hardrockmuziek die voor het grote publiek ook nog wel te verdragen is, met een catchy refreintje. Ik vind hun meest recente release toch iets moeilijker om leuk te vinden, maar als rockliefhebber wil ik best een beetje mijn best doen – zeker met zo’n mooie albumcover. De openingstrack Black Vultures is daarin een fijne om mee te beginnen, want het begint met een intrigerende vervorming van Lzzy Hales stem en het refrein is heel sterk. Na het refrein zit een fijne gitaarriff waar je op kunt headbangen totdat het tweede couplet start, waarbij de harde gitaren niet aanwezig zijn, maar wel drums en een zachtere gitaar.
Uncomfortable begint vrij uptempo, en krijg daardoor en door de vocalen een punkachtige vibe. Daar komt in het refrein echter verandering in, want dat is toch weer typisch hardrock. Ik hou wel van deze combinatie van genres, zeker als iemand die houdt van punk maar op hardrock gebied nog veel te ontdekken heeft.
Buzz is zo’n nummer dat goed te doen is voor het grote publiek. Het is sexy, geeft je zin om te bewegen op een andere manier dan alsmaar dat headbangen, en toch is het ook hardrock. Ik vind dit heel lekker. Halestorm houdt die sexy vibe nog even vast op de twee nummers daarna: Do Not Disturb en Conflicted. Misschien is het naïef van mij om zulke nummer niet op een hardrock album te verwachten, maar toch is het zo. Deze beide nummers gaan heel expliciet over seks en ik zag het niet aankomen, maar ik klaag ook niet.
Toen ik Killing Ourselves To Live voor het eerst hoorde sprong ik op en begon ik een onzinnig verhaal over hoe, in Plato’s Grot waar alle oer-ideeën bestaan, dit nummer de Idee is van wat hardrock is. Van het akkoordenschema tot het melodieuze refrein, het geschreeuw in de bridge en de gitaarsolo aan het einde, dat is alles wat ik van hardrock verwacht. En ik word er heel erg gelukkig van. Fuck yes, speel dit op Pinkpop alsjeblieft I beg of you.
Heart Of Novocaine is dat nummer dat 15-jarige ik in haar verdrietige afspeellijst gezet zou hebben om heel hard mee te zingen onder de douche als ze weer het gevoel had dat de hele wereld tegen haar was. ‘Thank you for the pain’ want “what doesn’t kill you, makes you stronger” waren de wijze woorden van Kelly Clarkson. Nu vind ik het ergens een beetje een lullige uitspraak. Iemand bedanken voor de pijn die iemand je aangedaan heeft – nee, je moet jezelf bedanken voor hoe je ermee omgegaan bent. Toch een mooie voor alle 15-jarige emo’s op de wereld. Als je dit leest: ik weet hoe je je voelt. (Overigens zijn de laatste drie tonen van dit nummer precies dezelfde als die van ‘Tribute’ van Tenacious D, die ook op Pinkpop staan dit jaar.)
Het hele album is een prima hardrock album, maar ik mis toch een stukje dimensie. De nummers zijn lekker om op te headbangen en mee te blèren, maar om langer van ze te kunnen genieten moeten ze tekstueel ook interessant zijn. Ik heb wel heel veel zin om ze live te zien, want ik denk wel dat dat een feestje zou kunnen worden.
Nena Veenstra 