Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: Bazart.
Bazart stond in 2016 op Rock Werchter en werd daar in het programmaboekje omschreven in de trant van ‘een typische Engelse popband, maar dan in het Nederlands’. Dat was in het jaar dat ze hun debuutalbum, ‘Echo’, uitbrachten, maar dit jaar hebben ze een nieuw album om te promoten: 2. Hoe dat live klinkt, mogen ze niet op Rock Werchter, maar wel op Pinkpop gaan laten zien. De studioversie klinkt in ieder geval als dromerige pop met poëtische teksten die alleen maar profiteren van het feit dat ze in het Nederlands geschreven zijn. Zo dringen ze namelijk diep in je door, tot in je ziel.
Bazart is – volgens Wikipedia – ‘een indie-popgroep uit België’, bestaande uit zanger Mathieu Terryn, zanger/gitarist Simon Nuytten, zanger/gitarist/toetsenist Oliver Symons, bassist Daan Schepers en drummer Robbe Vekeman. Dat ze uit België komen is te horen, maar dat doet niet af aan de kwaliteit van hun muziek – in tegendeel. De Vlaamse tongval van de zanger voegt zelfs iets van sexappeal toe aan de songs.
Als je naar de radio luistert zul je de singles Grip (Omarm Me) en Onder Ons (ft. Eefje de Visser) wel kennen, maar dit album kent meer pareltjes, waaronder een featuring met Baloji. Baloji is een Franstalige rapper uit België die oorspronkelijk uit Congo komt. Hij rapt mee op het nummer Niet Te Dichtbij/Côte à Côte, het ultieme voorbeeld van poëtische teksten van de hand van Terryn en zijn mannen. Baloji rapt hier onder andere de woorden: ‘C’est toujours beau au début/Après on boit que de bemue/Cest l’amour qui tue tue/Après que’. Ook de Nederlandse teksten zijn om je vingers bij af te likken, gelijk al vanaf het eerste couplet: ‘We hebben iets te weinig tijd/Word ik ooit wie ik wil zijn/Loop maar door want niemand kent je/We blijven alleen overeind door te worden wie we zijn/Loop maar door want niemand kent je’. Gedichten op muziek. Dat is Bazart.
Mijn favoriete track op dit album is Het Doet Me Toch Iets. De vocalen in de post-chorus van dat nummer zijn zo helder dat je ze in je oren voelt kraken en kippenvel zich verspreidt over je hele lichaam. De instrumentalen in dit nummer sturen een soort magisch signaal naar je zenuwen die ervoor zorgen dat je wel moet dansen. De coupletten zijn prachtig geschreven en doen je even pauzeren, hoe graag je ook dansen wilt. En dan dat outro dat je doet denken aan het nieuwste album van Bruno Mars. Hoe mooi zou dit zijn op een zonnige dag in juni, op een uitgestrekt grasveld in Landgraaf?
Zo droom ik gedurende de volledige 38 minuten die dit album duurt verder. Ik waan me al bijna op Megaland, met een (al dan niet alcoholvrij) cocktailtje in de hand, in de warme bijna-zomerzon, genietend van de tunes van Bazart. Ik kan niet wachten.
België, België, wat doen jullie het toch goed, bandjes produceren.
Nena Veenstra 