Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: Jett Rebel.
Jett Rebel is een massaproducent: zijn debuut uit 2014 meegerekend heeft hij zeven albums uitgebracht – ja, dat is meer dan een album per jaar! Ook zijn meest recente EP ¥eah ¥eah ¥eah No komt vrij kort na het album 7 dat hij vorig jaar heeft uitgebracht. Fans vinden dat geweldig. Sceptici zijn er sceptisch over. Eén ding is zeker: hij is niet van de festivals af te slaan en staat ook dit jaar weer te prijken op de poster van Pinkpop 2019.
Jelte Tuinstra’s EP is niet buiten de context van zijn oudere werk te zien. Zonder te luisteren naar 7 hoor je een prima rock ’n roll plaat, lekker, maar niet bijzonder, want het mist dat Jett Rebel-sausje. Dat sausje dat ‘Louise’ zo lekker heeft gemaakt, bijvoorbeeld. Luister je eerst naar 7, echter, en daarna pas naar¥eah ¥eah ¥eah No, dan hoor je pas echt wat een (en ik citeer de website van Pinkpop hier) ‘muzikale duizendpoot’ hij is. 7 is een popplaat, vol met zoete liedjes zoals ‘Amy’ en ‘Perfect Lady’ en het stoere, maar toch zeker poppy, ‘Good Boy’. ¥eah ¥eah ¥eah No kent ook wel zoete teksten, maar klinkt niet zoet. Het klinkt ruig, het klinkt naar leren jasjes, zweet en sigaretten. Het klinkt rock ’n roll.
En bij een rock ’n roll plaat horen korte tracks. De nummers op 7 bereiken al gauw de 5 minuten-grens, maar de opener van deze EP – Waiting For The Weekend – is nog niet eens twee minuten lang. Dat zorgt er wel voor dat er in die korte tijd ontzettend veel energie wordt gestopt – want Jelte Tuinstra heeft veel energie – en dat is ontzettend fijn. Wat ook fijn is, is dat deze track zo naadloos overloopt in de volgende, iets zoetere Take Me. Maar niet 7 zoet, nee, dit nummer heeft een zoete tekst en klinkt iets zoeter dan zijn voorganger maar wordt instrumentaal aangekleed door heerlijke gitaren die je in beweging zetten. Geen geschuifel hier, nee, het is tijd om te springen!
Na ‘Take Me’ mogen we wel even gaan schuifelen. Dancing Through the Room wijkt af van de rock ’n roll vibe die ik zo lekker vind, en toch is het mijn favoriete track van de EP. Er is iets aan dit nummer dat het een ongelooflijke replay-value geeft, misschien is het toch de vrij poppy zanglijn, misschien is het het ritme van de gitaren, misschien is het de gitaarsolo tegen het eind van het nummer. Ik weet het niet, maar ik weet wel dat de volgende track, Do You Want Me, weer lekker rock ’n roll is.
Er is al een poos een trend gaande, in de danswereld, maar inmiddels ook daarbuiten, dat mensen een vies gezicht trekken als ze een lekker nummer horen. Ik begreep dat nooit, totdat ik I See You van Jett Rebel hoorde. Die track deed mij spontaan mijn mondhoeken naar beneden trekken terwijl ik goedkeurend met mijn hoofd knikte. Dat moet dan een goed teken zijn, denk ik. Ik ben er natuurlijk ook niet verbaasd over dat Jett Rebel een goeie rock ’n roll-plaat kan maken. Rock ’n roll is immers zijn tweede naam. Dan moet je7 enSuper Pop even vergeten. Denk vooral aan hoe hij begonnen is, met Venus & Mars. De Jett Rebel van toen, dat is ook de Jett Rebel die je hoort op ¥eah ¥eah ¥eah No.
Als je het mij vraagt, is Jett Rebel iemand om op de festivals te gaan zien. Is het niet op Pinkpop, dan wel op één van de andere Nederlandse festivals die hij aandoet. Hij stond 19 april op Paaspop, 20 april op Kaaspop, 5 mei op Bevrijdingsfestival Brabant en Bevrijdingspop Haarlem en komt 30 mei op Oerrock in Ureterp, 10 juni uiteraard op Pinkpop, 28 juni op Concert At Sea, 6 juli op Breda Live, 30 augustus op CuliNesse in Rotterdam en 21 september op Kadepop in Groningen. Genoeg plekken dus op Jelte Tuinstra te zien stralen.
Nena Veenstra 