Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: White Lies.
Een single die langer is dan zeven minuten? Het kan! En White Lies krijgt ook nog eens voor elkaar dat die single daadwerkelijk gedraaid wordt op de radio. Als dat niet genoeg zegt, dan weet ik het ook niet meer. Pinkpop schrijft op de website dat deze band in het rijtje past Joy Division, The Cure, Interpol en Editors, een rijtje van ‘donkere maar toegankelijke new wave- en postpunkbands mét eeuwigheidswaarde’. Een eeuwigheid bestaan ze nog niet, maar White Lies timmert toch al ruim tien jaar aan de weg en heeft in februari van dit jaar hun vijfde album FIVE uitgebracht.
Tik in een zoekmachine ‘White Lies Five’ in en de eerste vijf resultaten die je ziet zijn recensies van het album op allerlei blogs, zoals writteninmusic.com, nieuweplaat.nl en dansendeberen.be. Die recensies zijn overwegend positief. Ze schrijven dat White Lies is ‘opgestaan uit de dood’ en een ‘revanche heeft genomen’ na de ‘flop’ van hun vorige album Friends. En ze zijn allemaal verbaasd over de lengte van de openingstrack én eerste single: Time To Give. Sommigen noemen het pretentieus, anderen gewaagd, hoe je het ook wilt noemen, het is een indrukwekkende manier om een album te openen na twee jaar radiostilte.
Tokyo is de meest recente track die de band als single heeft uitgebracht en is een super catchy popnummer. Nou zijn ‘catchy’ en ‘pop’ misschien niet de meest gebruikte woorden om White Lies mee te beschrijven, maar toch valt dit nummer totaal niet uit de toon bij de rest van het album. Ik hoop heel erg dat ze deze track gaan spelen op Pinkpop, want hij is inmiddels al zo bekend dat het festivalpubliek het zonder moeite mee zal zingen.
Leon Pouwels van writteninmusic.com schrijft dat Believe It de ‘teleurstellende tweede single’ was en ook de band zelf was niet blij met deze single. Harry (McVeigh, zang en gitaar) en Charles (Cave, basgitaar) waren te gast bij het radioprogramma ‘Release Rundown’ van KINK en vertelden daar dat het een keuze van het label was geweest om die track uit te brengen als single, terwijl die volgens hun helemaal niet representatief was voor de rest van het album. “Believe It is een goed nummer, maar het is niet per se onze favoriete track van het album. Het is meer een soort terugblik,” zeiden ze, “en niet iets nieuws.” De fans van White Lies vinden het echter een super fijne track, en ik ben het met ze eens. Het mag dan niet vernieuwend zijn, of spannend, het is wel catchy en het tempo zit er lekker in.
Afgezien van de singles, die al goed zijn, vind ik FIVE een prima album. Die singles zijn heel slim gekozen om ervoor te zorgen dat mensen die nog geen fan waren van White Lies ook naar dit album gingen luisteren. Hoewel ongeveer de helft van het album inmiddels is uitgebracht als single, vallen er op het album nog wel wat pareltjes te ontdekken. Een favoriet van mij is Never Alone. Men zegt wel dat White Lies herfst- en wintermuziek maakt, maar dit nummer voelt voor mij als zomer. Het voelt als bij zonsondergang tussen de weilanden door fietsen, terwijl de temperatuur rustig daalt van dertig tot vijftien graden, de wind door je haren. Het voelt als roadtrips door the middle of nowhere, met de ramen open en de radio keihard aan. Ook track 6, Jo?, is een fijne, met heerlijke gitaren die door je ziel heen snijden. Ze zouden bijna passen op een album van Halestorm.
Een prima album dus. Maar meer valt er ook niet over te zeggen. Er is geen verhaallijn, geen thema dat door het hele album weer terugkomt en het album is, met negen nummers, ook vrij kort. De nummers zijn natuurlijk wel vrij lang, vooral de single Time To Give, waardoor het totaal aantal minuten alsnog op 45 komt, maar ik had graag op zijn minst nog een tiende nummer gehad – als een soort toegift. Misschien krijgen we dat toegift wel op Pinkpop te zien dit jaar, wie weet.
Nena Veenstra 