Pinkpop 2019 komt steeds dichterbij en ik voel mijn toegangskaartje al in mijn broekzak branden. Ik kan niet wachten om de vijftigste editie van het festival te kunnen vieren. Daarom schrijf ik in de aanloop naar Pinkpop elke week een recensie van het meest recente album van één van de Pinkpop-acts. Deze week: Blood Red Shoes.
Blood Red Shoes is voor mij een totaal nieuwe naam, maar ze timmeren al even aan de weg. Hun debuutalbum, Box Of Secrets, brachten ze uit in 2008 en sinds dien hebben ze aanzienlijk veel shows op Pukkelpop gespeeld en ook op Pinkpop hebben ze in 2008 en 2012 op het affiche gestaan. Op de vijftigste editie van dat festival, zeven jaar later, mogen ze weer terugkomen, dit keer met het nieuwe album Get Tragic op zak.
Blood Red Shoes is een band bestaande uit twee mensen: Laura-Mary Carter (gitaar, vocalen) en Steven Ansell (drums, vocalen). Ik vind genres altijd best moeilijk, en Blood Red Shoes blijkbaar ook, want op hun Wikipedia-pagina staat dat hun muziek een mengeling is van grunge, noiserock en indierock. In recensies van hun oudere platen heb ik gelezen dat er ook veel elektronische invloeden in hun muziek te horen zijn. En dat hun muziek donker is. Heel donker. Iets te donker voor de festivalweide misschien zelfs, schrijft Sjoerd Huismans voor 3voor12 over hun optreden op Pinkpop in 2012: “Mag dit de volgende keer alsjeblieft weer gewoon in de tent? Het is op deze gemoedelijke middag voor de grote 3FM Stage veel te zonnig voor de portie zwartgallige, rauwe punkrock die Blood Red Shoes te bieden heeft.”
Goed, op welk podium het duo uit Brighton mag gaan spelen weet ik op het moment van schrijven nog niet, dus het is òf te hopen dat Pinkpop ze in de tent heeft gezet, òf dat het gaat regenen tijdens hun optreden. Al denk ik dat hun nieuwe plaat misschien ook wel in het zonnetje zou kunnen werken – niet in zijn geheel, maar een deel van de nummers. Het is een erg gevarieerde plaat en er zit zeker ook wat donkers tussen, maar bijvoorbeeld Anxiety zie ik zo voor me op een festivalweide in de zon. Elijah, echter, de laatste track op het album en op 12 april uitgebracht als single, is een hele donkere indie-plaat met knallende gitaren in het refrein die er net voor zou kunnen zorgen dat er een wolkje voor de zon schuift.
Terug naar het begin van het album. Als we het toch over donkere nummers hebben, is de openingstrack Eye To Eye daar een goed voorbeeld van. Die track begint met een elektronisch geluidje dat langzaam overgaat in de stem van Laura-Mary Carter en waar later drum en gitaar bij komen. Het refrein klinkt iets minder grunge dan de coupletten, maar nog steeds donker en dit zou echt heel goed werken in een tent – de Brightlands Stage, dus.
Een nummer op dit album dat wat mij betreft extra aandacht verdient, is Bangsar. De vocalen van Steven Ansell hebben in dit nummer de overhand – sterker nog, hij zingt zowel de melodie als de backing vocals – en ook dit nummer is overwegend elektronisch. Ik vind de stem van Ansell een verfrissende afwisseling na de tracks waarop je vooral Laura-Mary Carter hoort zingen. Het refrein is super krachtig en kon de hele tent wel eens in beweging gaan zetten. Die beweging kunnen ze overigens voortzetten met Howl, dat uptempo is, met elektronica, maar zeker ook gitaren en de stem van Miss Carter. Ik denk dat dit nummer live heel goed zou werken en terwijl ik fantaseer bedenk ik dit: hoe vet zou het zijn als Blood Red Shoes hier een soort live remix van zou maken?
Ik moet zeggen, ik vind Get Tragic een interessant album. Er zijn een paar tracks die er echt uitspringen, maar de rest heeft zeker potentieel om, na een paar keer luisteren, misschien nog wel beter te blijken dan die andere nummers. Maar daar heb je op een festival niks aan. Op een festivals moet je knallers hebben, en ik hoop dan ook zeker dat ze in ieder geval Bangsar gaan spelen, en wat oudere knallers die ik nog niet ken. Want je kunt nog zulke interessante muziek maken, dan moet je het ook nog overbrengen op een publiek dat je misschien nog niet kent. Of ze dat kunnen, dat mogen Ansell en Carter op zondag 9 juni gaan bewijzen.
Nena Veenstra 