Vier uur lang heb ik gewacht. Vier uur lang in een keiharde wind, die isolatiedekens en vuilniszakken alle kanten op waaide. En dan ging het ook nog eens regenen. Dat alles voor een legendarische band: Twenty One Pilots. Nu zou je kunnen denken dat ik gek ben om vier uur lang in de rij te gaan staan, maar eigenlijk viel dat nog wel mee. Er zijn mensen geweest die twaalf uur lang hebben gewacht. Sterker nog, er hebben mensen overnacht op de grond voor de Ziggo Dome (ondanks de waarschuwing dat de politie ze zou verwijderen als die zou vernemen dat ze ’s nachts al in de rij waren gaan zitten). Dus die vier uurtjes wachten van mij waren niks. En al was het lang wachten, ik wist waar ik het voor deed.
Twenty One Pilots. Twee mannen uit Ohio die muziek maken in een genre dat niet te definiëren is en daarom maar gewoon ‘emo’ wordt genoemd, want emotioneel zijn hun nummers zeker. Teksten als ‘promise me this, if I lose to myself, you won’t mourn a day, and move on to someone else’ en ‘I’m forced to deal with what I feel, there’s no distraction to mask what is real’ – om maar een paar te noemen – zorgen bij de fans voor herkenning en tranen. Maar als je denkt dat het één grote jankbende was daar in de Ziggo Dome, dan heb je dat mis, want de show die Twenty One Pilots (of korter: TØP) neerzette, was vooral dat: een show.
Want toen het doek viel – letterlijk – stond daar op het podium een Josh Dun die met een fakkel rondliep waarmee hij een groter vuur aanstak waarna Tyler Joseph – met een bivakmuts op – op het podium verscheen. Ze openden met het nummer Jumpsuit, een knaller van een nummer. Wij waanden ons in een videoclip toen er een regen van gele bloemblaadjes naar beneden kwam vallen en als dat nog niet genoeg was voor de sfeer, voerde zanger Tyler Joseph een heuse goocheltruc uit: hij liet zich achterover vallen en verscheen plots tussen de mensen op de tribune. Daar deed hij zijn bivakmuts af en onthulde dat hij het inderdaad was. Dat is hoe je spectaculair een show opent, mensen!
En daar bleef het niet bij. De show zat vol met allerlei stunts, van een loopbrug die vanaf het plafond naar beneden komt waar beide bandleden al dansend en rappend overheen lopen, tot een plateau met een drumstel erop dat gedragen wordt door het publiek en prachtige visuele effecten op de schermen achter en naast het podium. We werden getrakteerd op een video waarin de rode muts van Tyler Joseph een eigen wil heeft gekregen en zelf op pad gaat naar het podium, waar die muts daadwerkelijk aan een draad naar beneden werd gelaten, Tyler die op zijn hoofd deed en een hoop nummers van het album Blurryface begon te spelen (want de rode muts staat symbool voor dat album, zoals in deze videoclip).
Twenty One Pilots – ondanks wat de naam doet vermoeden – bestaat maar uit twee man, en dat maakt het moeilijk om alles live te spelen. Had Tyler Joseph vier handen gehad, dan had hij vast zijn best gedaan om de toetsen en de basgitaar tegelijk te bespelen, maar dat is niet het geval (stel je voor dat hij vier handen had gehad; dan zouden al die celebrity-crushes wel over zijn, denk ik). Daarom was een groot deel van de muziek niet live, zelfs de vocalen waren dat niet altijd. Ik hoor het mezelf telkens weer zeggen, maar ik vergeef het ze, vooral omdat het dus zo’n spectaculaire show was. TØP weet hoe je gebruik moet maken van de gelegenheid als je een concert geeft; de fans kennen de nummers wel, en ze luisteren wel naar ze als ze thuis zijn, dus een concert geeft de mogelijkheid om net dat beetje meer te geven. Een show. En echt, ik zou – als mijn portemonnee en de tijd het zouden toelaten – zó nog een keer gaan.
Ik wil overigens nog een eervolle vermelding doen voor het voorprogramma: The Regrettes. Wow, wat zijn dat een stelletje podiumbeesten. Hoewel ze nog niet zo bekend zijn, en dus vermoedelijk nog niet zoveel podiumervaring hebben (al was dit wel het begin van de laatste week van de tour, dus wie weet hebben ze onderweg veel geleerd), waren ze heerlijk heen en weer aan het bewegen over het grote én het kleine podium. De muziek die ze speelden paste volgens mij niet helemaal bij de doelgroep, want hoewel ik ze wel leuk vond, het publiek om mij heen leek niet zo geamuseerd – misschien waren het zenuwen.
En dat was dus de avond van 12 maart 2019. En in het weekend van 16 tot en met 18 augustus komt Twenty One Pilots weer terug naar Nederland om op Lowlands de sterren van de hemel te spelen. Ik benijd iedereen die daar kaarten voor heeft.
Nena Veenstra 