Onmiskenbaar Florence

Op Instagram (@nenaveenstrablog of @nenaveenstra) vroeg ik naar wat jullie graag zouden willen lezen op mijn blog. Van Laura Penninga kreeg ik de vraag of ik wat wilde schrijven over Florence + The Machine. Ze is fan van deze band en heeft ze live gezien op 25 maart 2019 in Ahoy Rotterdam. Naar aanleiding daarvan heb ik haar een paar vragen gesteld.

Hoe is de live ervaring?
“Florence heeft echt een ontzettend mesmerizing energie, die live nog beter uitkomt. Het is leuk want wanneer ze praat komt ze heel timide over, terwijl ze ontzettend ‘rauw’ zingt, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik was zo emotioneel dat ik de hele avond geen foto’s heb gemaakt.”

Waarom ben je fan van Florence?
“Ik ben sinds 2015 écht fan, een beetje cliché misschien, maar hun muziek heeft me door heel veel periodes geholpen. Haar teksten zijn echte masterpieces, mijn favoriet die ik binnenkort als tattoo ga laten zetten is ‘Too fast for freedom/ Sometimes it all comes down/ These chains never leave me/ I keep dragging them around’ die refereert naar het zo hard willen gaan dat je jezelf eigenlijk niet meer kunt bijhouden.
“Ik heb een ketting van haar HBHBHB album [‘How Big, How Blue, How Beautiful’, haar album uit 2015] die ik iedere dag draag, als een soort symbool van kalmte en being grounded. Klinkt allemaal heel spiritueel misschien, maar ja, ik ben dik fan.”

Is HBHBHB je favoriete album van Florence?
“Ja, ik denk het wel. High as Hope is haar laatste album en is ook echt amazing, veel persoonlijker, maar ik herken mezelf veel meer in HBHBHB.”

Uit nieuwsgierigheid ben ik zelf ook naar HBHBHB (en niet naar haar nieuwste album, High As Hope) gaan luisteren. Florence + The Machine is niet geheel nieuw voor me, blijkt als ik de openingstrack Ship To Wreck uit mijn speakers hoor knallen. Natuurlijk ken ik deze wel! ‘Ship To Wreck’ is zo’n track die op 3FM grijsgedraaid is en die nooit echt mijn interesse heeft gewekt. Des te interessanter vind ik het dus dat het Laura’s interesse kennelijk wel heeft gewekt, want dit is het album dat haar introduceerde aan Florence. Misschien zit het verschil hem in het feit dat zij zich verdiept heeft in de teksten, en ik Florence + The Machine eigenlijk alleen maar als achtergrondmuziek heb gehoord en de muziek heb geïdentificeerd als ‘prima liedjes’. Dat geldt niet alleen voor ‘Ship To Wreck’, maar ook voor de andere singles van dit album die ik uit duizenden herken: Queen Of Peace (ik mocht hem dan wel meteen herkennen, de titel moest ik even opzoeken) en Delilah.

Ik vind het wel knap van Florence dat zij liedjes kan maken die iedereen herkent. Ik zou haar nooit kunnen verwarren met een andere artiest, want ze heeft een heel eigen geluid. Een geluid dat voor mij echter wel moeilijk te plaatsen is. Ik weet niet of ik het mooi vind of niet, maar het is onmiskenbaar Florence. Ook de liedjes die niet zo bombastisch zijn als de nummers die ik hierboven noemde, zijn echte Florence-liedjes. Various Storms and Saints is bijvoorbeeld een heel klein liedje, maar Florence heeft een stem die uit duizenden te herkennen is en ook dit nummer ligt haar. En hij blijft natuurlijk ook niet klein – dat lijkt niet aan haar besteed te zijn – er komen steeds muzikale lagen bij, om tot een bombastisch einde te komen.

Één nummer heeft mij weten te raken: Long & Lost. Er zit hier minder kracht achter Florence’s stem, er zitten dromerige backing vocals achter en heel fijne percussie. Er zit weinig poespas omheen, waardoor ik wel moet luisteren naar wat Florence te zeggen heeft. Ik wil alles stilzetten om alleen naar dit nummer te luisteren en mijn focus nergens anders op te leggen. Alleen Florence en ik.