The Black Keys zijn terug van weggeweest! De band uit Ohio had sinds hun album Turn Blue in 2014 niets meer van zich laten horen, totdat het nieuwe album “Let’s Rock” uitkwam op 28 juni 2019. Van dat album kwam de single Lo/Hi op 7 maart al uit en die stelde hoge verwachtingen voor de langspeler, want wat is dat een hit!
Mijn recensie komt wat laat, want “Let’s Rock” is inmiddels al twee weken uit, maar ik vond het toch de moeite waard om er het mijne over te zeggen. Een goed excuus om er nog eens goed naar te luisteren, want eerlijk is eerlijk, toen ik dit album voor het eerst hoorde (de avond voor de release, op KINK), sukkelde ik een beetje weg. De openingstrack Shine A Little Light trok meteen al mijn aandacht – wát een lekkere track – en Lo/Hi heeft ook een plekje vroeg op het album, maar daarna kakt het een beetje in. Dat was mijn eerste indruk, althans.
En eigenlijk is dat nog steeds wel zo als je er vaker naar luistert. Tussen Shine A Little Light en Lo/Hi staat nog tweede single Eagle Birds, een prima liedje, dat perfect in het straatje van The Black Keys past, maar hij is wel wat tam. Er zit wel een goede gitaarsolo in, dat wel. Nog tammer is Walk Across The Water, een nummer dat, als ik Pitchfork moet geloven, hevig beïnvloed is door ‘Jeepster’ van T. Rex. (Pitchfork noemt wel meer invloeden die zo sterk naar voren zouden komen dat het bijna stelen betreft, maar het zijn allemaal artiesten waar ik nog nooit van gehoord heb, dus daar kan ik geen zinnig woord over zeggen.) Ik vind het een prima track, maar hij is erg traag en ‘rockt’ niet echt. Wel weer een goed riffje.
De vijfde track op dit album heet Tell Me Lies en heeft ook niet veel pit (waar komt die albumtitel nou vandaan, jongens?) maar heeft wel een fijne laid-back vibe. Een goed achtergrondmuziekje is het. Dat geldt ook voor de opvolger, Every Little Thing, dat opent met een heerlijk riffje maar daarna niet meer is dan een lekker achtergrondmuziekje – voor tijdens de seks, welteverstaan. Dat lees je goed: Dan Auerbach en Patrick Carney hebben het misschien niet zo bedoeld, maar track nummer 6 is super sexy. Let’s rock… back and forth.
De zevende track op het album is niet zo interessant, en dan komt Sit Around And Miss You dat klinkt als ‘Stuck in the middle with you’ van Stealers Wheel. Als twee druppels water. Je zou je bijna afvragen of het wel legaal is.
Je zou “Let’s Rock” kunnen samenvatten als een album vol goede gitaarriffs, een paar hitjes en weinig rock. Wie een keiharde rockplaat verwachtte, waarop je kunt headbangen en je longen uit je lijf schreeuwen, komt van een koude kermis thuis. Wel is dit een prima comeback van The Black Keys, want ze klinken nog precies zo als vijf jaar geleden. Misschien een beetje roestig, maar nog steeds gewoon goed. Om op te zetten wanneer je gaat slapen.
Nena Veenstra 