Thuiskomen (TDML 1)

Nostalgie is iets moois. Het is herinneren hoe het leven vroeger was, daar even bij stilstaan en genieten van hoeveel er is veranderd in die tijd. Ik ben misschien nog jong, maar ook ik voel die nostalgie als ik terugdenk aan vijf tot zeven jaar geleden. De afgelopen tijd ben ik ontzettend veel gegroeid, zo ook mijn muzieksmaak en in deze serie blik ik terug op de muziek die mij gevormd heeft in mijn puberteit. A trip down memory lane, dus. Te beginnen met Every Kingdom van Ben Howard.

Ik heb mezelf nooit echt een Ben Howard-fan genoemd, maar zijn debuutalbum heeft toch een bijzonder plekje in mijn hart. Dit album bracht hij uit in 2011, maar ik was er nooit echt bewust van, op single Keep Your Head Up na, die een gigantische hit werd toen het Nederlands Elftal de finale van het EK bereikte in 2012. Ik ging pas integraal naar dit album luisteren nadat ik Ben Howard had gezien op mijn eerste Pinkpop. Pinkpop is een belangrijk element geweest in mijn muzikale ontwikkeling, want toen ik daar voor het eerst met mijn ouders naartoe ging was ik nog geen twaalf jaar oud en moest mijn muzikale reis nog beginnen.

Ik ben bevooroordeeld, maar ik vond 2012 een prachtig Pinkpop-jaar. Ik herinner me optredens van The Asteroids Galaxy Tour, Racoon, The Wombats, Seasick Steve, Ben Howard en als klapper op de vuurpijl Bruce Springsteen & The E-Street Band. Zoek de line-up van dat jaar op het internet en je zult nog veel meer grote namen zien staan waarvan ik zou willen dat ik ze me nog kon herinneren. Gek genoeg kan ik me het optreden van Ben Howard niet eens meer voor de geest halen, maar we hadden wel zijn CD gekocht daar op het festivalterrein en daar heb ik na het festival non-stop naar geluisterd. Het is dan ook een prachtig album, nog steeds. Het gitaarspel is prachtig, de melodieën zijn nagenoeg perfect en de stem van Ben Howard is om van te smullen.

Ik weet niet of ik track-by-track iets zinnigs over dit album zou kunnen zeggen, want wat mij aantrekt in dit album is juist de hele vibe die eromheen hangt. Als ik naar dit album luister, voel ik me verliefd. En nostalgisch. Als ik naar dit album luister, wil ik op de grond gaan liggen met mijn armen wijd, mijn ogen sluiten en aan niks anders denken dan aan de muziek. Ik kan mezelf er niet toe brengen om mee te zingen met de catchy melodietjes die Ben Howard produceert, want ik moet genieten van zijn stem. Ik moet het allemaal in me op nemen. Ik heb wel eens in bad naar dit album geluisterd, maar dat werkt niet, omdat ik te bang ben om mijn ogen te sluiten als ik in het warme water lig te dobberen.

In een poging toch iets over de individuele nummers te zeggen: de toon van dit album wordt meteen gezet als Old Pine ingezet wordt. Die track heeft een intro dat gemakkelijk anderhalve minuut duurt en waarin je kunt verdrinken. Zo erg dat je het niet eens merkt als Ben Howard begint te zingen, totdat je uit je droom ontwaakt en je beseft dat de bridge al is ingezet en er een onheilspellend soort harmonie wordt opgebouwd.

Dat onheilspellende zit ook in het intro van Diamonds – dat intro duurt weliswaar minder lang, maar is zeker niet minder indrukwekkend door de bijna dissonante klanken in het gitaarspel. Na ‘Diamonds’ komt The Wolves, ingeluid door maar al te bekend ‘gehuil’ – niet van wolven, maar van Ben Howard zelf. Volgens mij is dit liedje vrij bekend – zeker onder 3FM-luisteraars – en dus zal ik er niet al te veel woorden aan vuilmaken. Het is een mooi liedje. Punt.

Dat kan ik eigenlijk van alle tracks op dit album wel zeggen. Ze klinken allemaal bekend in de oren, lijken bijna allemaal wel 3FM-hits te zijn geweest en ze zijn gewoon mooi. Het is niet voor niets zo dat ik, als ik naar dit album luister, me thuis voel. En ik luister er eigenlijk te weinig naar. Maar soms, als iets me doet denken aan dit album, of als ik even een steuntje in de rug nodig heb, zet ik hem op, ga ik op de grond liggen, spreid ik mijn armen en sluit ik mijn ogen. Thuiskomen.