Ik vond YUNGBLUD altijd heel leuk – eerst zonder echt door te hebben wie die gast nou eigenlijk was, hitjes van hem beluisterend op 3FM, later volledig bewust van de man achter het werk. Ik ben zelfs naar zijn show gegaan in Vera in Groningen, en heb zijn live album op vinyl aangeschaft. Ik vond YUNGBLUD altijd heel leuk, maar toen ik hem op Pinkpop zag afgelopen zomer, is dat toch een beetje veranderd. Dominic Harrison – dat is zijn echte naam – bleek namelijk een diva, of, iets harder gezegd, een omhooggevallen rock ’n roll ster die met apparatuur smijt alsof het niks is. Ik werd daar zelfs een beetje bang voor hem. Ik ben dus niet meer zo idolaat van hem als ik eerst was, maar toch blijf ik nieuwsgierig en enthousiast over de nieuwe muziek die hij maakt. Daarom kan ik een recensie van zijn nieuwe EP the underrated youth ook niet achterwege laten.
Dat EP is gisteren, vrijdag 18 oktober, uitgebracht. Dat is een weekje later dan gepland, want één nummer was op de elfde nog niet goed genoeg en moest aangepast worden. Dominic postte hierover een filmpje op Instagram met de vraag of wij hem alsjeblieft die tijd wilden gunnen. Ja hoor Dom, dat wilden we wel. (Ik was hier stiekem heel blij over, want dat betekende dat de release van the underrated youth niet zou overlappen met die van Fandom, waar ik vorige week over heb gepost.) Ik ben wel benieuwd over welke track dit ging, want letterlijk vijftig procent van deze EP was van tevoren al uitgebracht.
Misschien was het braindead!, in welk geval de vertraging volledig geoorloofd is. Deze track is namelijk alles wat ik leuk vind aan de muziek van YUNGBLUD. Het is namelijk zo uit de richting. Zo buiten de lijntjes gekleurd. Dissonant, zelfs. Waar hij er soms een handje naar heeft om heel erg poppy uit de hoek te komen, is deze track ongelooflijk alternatief en ik vind het fantastisch. Ik, als luisteraar, moet moeite doen voor deze track. En dat betekent dat het een goed nummer is.
De volgende track is voor de muziekliefhebbers niet nieuw – voor de radioluisteraar misschien wel. Hij heet parents (op de tracklist van de EP met een kleine letter p, op de single met een hoofdletter)en is al veelvuldig voorbij gekomen op de festivals en zelfs daarvoor. Het is een goede track, catchy en lekker angsty. Vooral leuk voor alle pubers op deze wereld. Ik ben dat toch zo langzamerhand een beetje ontgroeid.
Ik word heel erg gelukkig van de track die daarna komt, die op 11 oktober als een goedmakertje voor de vertraging van de EP als single is gereleased. Goed, dat zorgt er wel voor dat de helft van deze EP nu uit singles bestaat, maar original me is nog vers en hij is zo lekker. Wat hem nog een stukje beter maakt is de feature van Dan Reynolds (van Imagine Dragons) op deze tracks. De stemmen van Reynolds en Harrison gaan heel goed samen en er hangt een fijne energie om deze track. Hij wordt ook al een beetje gedraaid op de radio, en terecht, want wat een oorwurm is het. Ik hoop alleen niet dat ze hem kapot gaan draaien, want dat zou zonde zijn.
De vierde track van de zes die op deze EP staan, is casual sabotage, een track die vooral probeert heel verdrietig te zijn. Er zit niet veel energie in, terwijl dat juist is waar YUNGBLUD voor lijkt te staan en waar hij ook voor geliefd is (al slikken al die jonge fans alles wat hij doet als zoete koek). In dit nummer benadrukt Harrison nog maar even dat hij een ‘messed up kid’ is, alsof we dat nog niet wisten na het beluisteren van zijn debuutalbum. Lang verhaal kort, dit nummer doet me niet veel. Dat geldt ook voor de titelgever van deze EP: hope for the underrated youth. Het enige dat pleit voor dit nummer is het feit dat het refrein heel erg doet denken aan My Chemical Romance. Maar ja, die band is jaren geleden gestopt. Is het dan zo’n goed idee om ze na te doen?
En dan de laatste track. Wéér een rustig liedje. Wat is er toch aan de hand met die met microfoons smijtende schreeuwende stuiterbal? In waiting on the weekend – een titel die een ode aan het weekend op hoog tempo doet verwachten – zingt hij in een soort ballade-achtige stijl over een meisje dat hij in het weekend wil spreken of zo. Het is verpakt in een dusdanig mooi jasje dat ik nog wil geloven wat hij zegt. Maar nog liever zou ik willen dansen en springen en gek gaan op de muziek van YUNGBLUD. Toch maar ‘braindead!’ weer opzetten dan.
Nena Veenstra 