Een paar jaar geleden ging ik naar een concert van Mayday Parade, met in het voorprogramma Waterparks. Dat bandje kende ik toen van één single: ‘Stupid For You’. Die track staat op het album Double Dare dat uitkwam in 2016 en afgelopen vrijdag, 11 oktober, een opvolger heeft gekregen: Fandom.
Fandom bestaat uit 15 tracks, waarvan er drie minder dan twee minuten lang zijn, en één zelfs maar vijftien seconden. Als je goed luistert hoor je op de achtergrond steeds het geruis van een platenspeler – ja, ook digitaal. Het is zelfs zo dat de laatste veertig seconden van de laatste track alleen maar bestaan uit het getik van een platenspeler op een plaat die afgelopen is, dat langzaam versmelt met het intro van de eerste track. Dat laatste is geweldig als je digitaal naar Fandom luistert, omdat de laatste en de eerste track prachtig in elkaar overlopen als je het album op repeat hebt staan. Het is grappig hoe er in dit album wordt verwezen naar oudere technologie op een manier die juist een moderne manier van consumeren bevoordeelt – ik kan me namelijk niet voorstellen waarom je op een LP naar ruis zou willen luisteren, want dat komt er toch sowieso wel bij.
Goed, afgezien van die details, zijn er natuurlijk ook gewoon de liedjes. Dit album opent met de track Cherry Red. Het is een korte track, nauwelijks anderhalve minuut lang, en klinkt alsof hij gemaakt is om als openingstrack op een album te staan. Het spannende intro dat lijkt op te bouwen naar iets, de dramatische drums met vocalen erop en weinig anders, en dan iets dat lijkt op een refreintje met die karakteristieke pop-punk gitaren, en een outro dat naadloos aansluit op het intro van Watch What Happens Next.
Dat nummer is één van de singles van dit album en is vet lekker. De tekst is een kritiek op sommige fans van de band, die de mannen niks gunnen omdat ze een pop-punk band zijn en daarom volgens hun niet veel geld mogen verdienen. Ook wordt er gesproken over dat pop-punk bands geen nieuwe sounds zouden mogen uitproberen, terwijl popartiesten dat wel mogen (zoals Lil Nas X met zijn ‘Old Town Road’). De track klinkt heel erg pop-punk, maar wel met een klein sexy poprandje.
De ene single wordt opgevolgd door de andere met Dream Boy, een track die gelijk veel meer pop is en daarmee ook heel dansbaar. Het heeft ergens een soort boyband-gehalte. Dat hebben veel van de tracks van Waterparks trouwens wel (zo ook Easy To Hate), en ik denk dat je dat snel hebt met dit soort bands, want de lijn tussen One Direction en All Time Low is een hele dunne.
High Definition is een track die je hart breekt. “I’d love to be in love with you enough to write a love song” is de meest pijnlijke zin die ik ooit heb gehoord. Gelukkig wordt dit verdrietige nummer meteen opgevolgd door het vrolijke Telephone (nee, niet die van Lady Gaga en Beyoncé). In deze track is Awsten wél verliefd genoeg om een liefdesliedje te schrijven en het is uptempo, heeft een piano in majeur en is alles wat je nodig hebt om je gebroken hart weer in elkaar te lijmen. Hij eindigt echter met een creepy sample dat ik niet goed kan plaatsen. Het is een mannenstem die zegt “He’s losing his mind… And I’m reaping the benefits”. Om dingen nog vreemder te maken dan ze al zijn, is de track daarna, Group Chat, ook een stukje gesproken audio, maar liefst vijftien seconden durend, dat ook niet echt gerelateerd lijkt te zijn aan de rest van het album.
Gelukkig is er daarna weer gewoon muziek om ons mee bezig te houden, zoals Turbulent. De drums zijn heel erg prominent op deze track. Daardoor ligt de energie de hele tijd erg hoog. Je krijgt er zin van om dingen kapot te maken. Tenminste, ik dan. Gelukkig komt het volgende nummer, Never Bloom Again, precies op tijd om me daarvan te weerhouden, als klein akoestisch gitaarliedje. De energie blijft laag bij de volgende track; I Miss Having Seks But At Least I Don’t Wanna Die Anymore. Die tekst, en de vrolijke melodie waarop die gezongen wordt, vind ik hilarisch en daarom is dit nummer ook perfect als remedie tegen de verdrietige vibe van ‘Bloom Again’.
War Crimes is de zwaarste tracks op dit album denk ik. Het is onmiskenbaar pop punk, met harde gitaren, schreeuwende vocalen en boze lyriek, maar een licht, dansbaar refreintje. Daarna komt [Reboot], dat juist helemaal niet pop punk klinkt, maar juist meer neigt naar hiphop. Het mooie aan dit nummer is dat het lijkt te verwijzen naar ‘Dream Boy’. Terugwijzingen op album zijn altijd goed. Daar lijken de mannen van Waterparks het mee eens te zijn, want later op dit album, na Worst (dat klinkt als een nummer van Justin Timberlake), komt er een ware reprise op ‘Dream Boy’: Zone Out. Over cirkeltjes rond gesproken: daarna komt de laatste track, I Felt Younger When We Met. Dit is niet mijn favoriete nummer van dit album, maar ik vind het wel mooi dat het album oneindig lijkt te zijn doordat het laatste en het eerste nummer in elkaar overlopen.
Dus dan zijn we weer bij Cherry Red. Het is een korte track, nauwelijks anderhalve minuut lang, …
Nena Veenstra 