Zoete koek

Taylor Swift. You either love her or you hate her. Of, als je bent zoals ik, je vormt je mening over haar gebaseerd op de dingen die de mensen over haar zeggen en negeert haar muziek totaal totdat je er niet meer omheen kunt. In 2017 kon ik niet meer om Swift heen, toen ik de single ‘Look What You Made Me Do’ van reputation hoorde en ik wel moest toegeven dat dat een heel lekker nummer was. Op 23 augustus heeft ze weer een nieuw album uitgebracht en ook nu kon ik haar niet negeren.

Dat nieuwe album heet Lover en is, zoals de titel al doet vermoeden, mierzoet. De eerste track, I Forgot That You Existed probeert je nog op het verkeerde been te zetten door een ex af te kraken (ah, het oude vertrouwde cliché van Taylor Swift die alleen maar liedjes over haar exen schrijft) maar Cruel Summer gaat meteen al over haar huidige vriend, Joe Alwyn, die bijna ieder nummer op dit album heeft geïnspireerd. Als je de tekst van Cruel Summer opzoekt op Genius, krijg je een oceaan aan informatie te zien. Swift heeft allemaal ‘easter eggs’ in haar videoclips gestopt en de titel van deze track is kennelijk gerelateerd aan een nummer van Kanye West, met wie Taylor Swift een paar jaar geleden een hoop drama heeft gehad. Ik wil niet toegeven dat ik hou van drama – maar stiekem smul ik hier toch wel een beetje van.

De derde track op dit album is de titeltrack en doet mijn hart smelten. Ja, mierzoet. Het glazuur spat van mijn tanden. Maar ik eet het wel op als zoete koek. Deze track is super dromerig en de tekst is niets anders dan lieflijk en ik hou er van. (Vertel dat niet aan de redactie van OOR, die zullen het wel vreselijk vinden.) De zoetigheid wordt wel uitgebalanceerd met wat bitter, want The Man is ‘If I Were a Boy-esque’, aldus The Guardian, en snijdt de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen aan. Het concept is misschien niet helemaal origineel, en het is ook wel populair om feministische onderwerpen aan te halen in media – muziek en anders – maar ik wil graag geloven dat Taylor Swift een ander motief heeft dan een commerciële om zo’n track te schrijven. En al is het alleen maar marketing, ook deze track eet ik als zoete koek. Ik hou van feministische thema’s in muziek. Daarom is de videoclip van de single You Need To Calm Down ook zo fantastisch, want daarin komen allerlei LGBTQ+ helden voor.

De vijfde track op dit album is The Archer en daarna komt I Think He Knows, een uptempo zoetsappig liedje dat je doet huppelen en giechelen als een puber. Tekstueel klinkt het als een pagina in het dagboek van een heel verliefd meisje – maar wel één die heel goed kan schrijven. Dat blijkt ook maar weer in Miss Americana & The Heartbreak Prince, die niet alleen heel catchy is, maar door beter te luisteren super goed in elkaar blijkt te zitten. Ook hiervoor heb ik Genius even geraadpleegd, waar staat dat in dit nummer een parallel wordt getrokken tussen ‘a high school romance and . . . U.S. politics.’ Daarnaast wordt ook Swifts reputatie even aangehaald – een terugkerend thema in haar werk. Ik kan haar songwriting in deze track zo waarderen, er zitten super veel lagen in waardoor er heel veel ruimte is voor interpretatie.

In Paper Rings gaat Taylor Swift terug naar haar muzikale roots: country. Op het eerste gehoor is het een simpel popnummer, met zoetsappige lyrics, maar als je goed oplet hoor je op de achtergrond een banjo. Eigenlijk is dit gewoon een country track met een poppy sausje. Dat is geen kritiek – mijn verliefde hartje is gek op dit nummer en ik heb hem al in tig afspeellijsten gezet.

Cornelia Street is net zo zoetsappig en is nostalgisch, maar de track daarna gaat over een gebroken hart en is daarmee dus helemaal niet zo lieflijk. Die track heet Death By A Thousand Cuts en vind ik muzikaal gezien heel interessant. Hij opent met een onheilspellend intro opgebouwd uit Swifts vocalen – die vocalen komen in de bridge van deze track weer terug. Zodra de zanglijn begint, is er op de achtergrond een dromerig soort klokkenspel te horen, dat in het refrein plaats maakt voor een laid-back elektrische gitaar. Hoe bijzonder de instrumentatie is, zo catchy is de melodielijn, waardoor het heel makkelijk is om van dit nummer te houden.

Na dat prachtige nummer volgt een parade aan odes aan Taylor Swifts vriend, bestaande uit London Boy (een zoetsappige ode aan Joe Alwyns Engelse afkomst), False God (een bitterzoet nummer over liefde die spiritueel aanvoelt), Afterglow (over het zelf-saboteren binnen een relatie), Daylight en mogelijk It’s Nice To Have A Friend, al suggereert Genius dat dat laatste kan gaan over een lesbische relatie, omdat het refereert naar de film ‘Carol’.

Tussen de odes door is er wel ruimte voor afwisseling, echter. Zo is er Soon You’ll Get Better, een prachtig verdrietig nummer over iemand die ernstig ziek is. Dan is er You Need To Calm Down, dat op dit album bijna voelt als het nummer dat wordt gestart zodra de aftiteling van een film begint. Het doet echter af aan de tracks daarna om te zeggen dat die dan de aftiteling vormen – ME! niet meegerekend. Dat nummer is vrij kinderlijk en past wat mij betreft niet bij de volwassenheid van de rest van dit album. Wel leuk dat Brendon Urie erop meezingt, maar daar is alles ook mee gezegd.

Al met al ben ik prettig verrast over Lover. Het zit tekstueel fantastisch in elkaar en is muzikaal ook heel fijn, op een paar cheesy details na (zoals de gesproken tekst in ‘I Forgot That You Existed’ – daar ben ik geen fan van). Ik kan non-stop naar dit album luisteren zonder er verveeld van te raken. Het geeft me de gelegenheid om schaamteloos te zwijmelen, en daar zeg ik geen nee tegen.