Het is weer zover: de (ietwat lege) straten hangen vol kerstverlichting, de scholen gaan binnenkort (misschien voor drie weken) dicht, en we hebben allemaal onze Spotify Wrapped weer uitgepakt en uitgebreid gedeeld op social media. 2020 was het langste jaar ooit, maar het is dan toch eindelijk december geworden. Tijd voor een lijstje dus. Dit zijn mijn top 5 albums van het jaar 2020!
Om te beginnen, wil ik een paar eervolle vermeldingen doen. Ten eerste naar het Weezer-album dat was aangekondigd voor dit jaar, maar dat is uitgesteld vanwege corona – net zoals de Hella Mega Tour samen met Green Day en Fall Out Boy. Ik ben benieuwd of dat doorgang zal kunnen vinden in 2021, en anders hoop ik met heel mijn hart dat het in 2022 wat wordt.
Ten tweede naar de EP van Bring Me The Horizon die dit jaar uitkwam: Post Human: Survival Horror. Het is dus een EP, geen album, en hoort daarom niet thuis op dit lijstje, maar ik was er wél heel enthousiast over. Misschien moet ik er maar en keer een aparte post over schrijven.
En de allerlaatste eervolle vermelding gaat naar Grimes – Miss Anthropocene. Wat ik daarvan vond, kun je teruglezen in deze blogpost. Oké, en nu het lijstje.
Nr. 1: Lianne La Havas – Lianne La Havas
Wat mij betreft komt het beste album van 2020 van Lianne La Havas. Het kwam uit halverwege juli, en ik heb er de hele eerste helft van het jaar naartoe geleefd. In mijn blogpost over dit album schreef ik: ‘de muzikaliteit en de persoonlijkheid die ze op deze plaat toont is van een heel ander niveau’ en daar sta ik nog steeds helemaal achter. Ik heb dit album gekocht op turquoise vinyl en zet hem regelmatig op in de ochtenden, of wanneer ik rustig ga zitten lezen. La Havas’ stem vult me met warmte en geeft me een gevoel van thuiskomen, en dat is zo ontzettend waardevol in deze tijd.
Nr. 2: Hayley Williams – Petals for Armor
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik had het niet zien aankomen toen Hayley Williams (je weet wel, die van Paramore) ineens single Simmer dropte. Een super alternatieve track, die recht tegenover het werk van Paramore staat, maar minstens zo goed als het werk van die band. In mei schreef ik over dit album: ‘Ik zou bijna op één knie gaan voor Hayley als ik deze nummers zo hoor.’ Ik werd ‘een beetje verliefd’ op Hayley. Ik moet wel zeggen dat ik deze plaat lang zo vaak niet heb geluisterd als die van Lianne La Havas, waarschijnlijk omdat ik een versie van het album heb gekocht dat bestaat uit drie 10 inch platen, waardoor ik hem niet zo snel op de speler leg.
Nr. 3: Fontaines DC – A Hero’s Death
Van twee vrouwen, naar een stel mannen. Fontaines DC brachten hun tweede album midden in de zomer uit, en de muziek stond zo haaks op het weer als het maar kon. Ik zat zwetend met temperaturen boven de dertig graden te luisteren naar de super donkere, depressieve klanken van ‘A Hero’s Death’. Dit is het tweede album binnen twee jaar dat het Ierse gezelschap heeft gemaakt, en het klinkt heel anders dat het eerste album waarmee het stel zoveel populariteit heeft vergaard. Dat was een gedurfde stap, maar niet minder succesvol. In de Song van het Jaar top 100 van 3FM stond de titeltrack op nummer 5, en het album als geheel staat dus op 3 in mijn jaarlijstje! Wat wil je nog meer.
Nr. 4: Yungblud – weird!
Dit album kwam deze maand nog uit, maar dat betekent niet dat hij geen plek verdient op mijn lijstje. weird! is de opvolger van Yungbluds debuut 21st Century Liability en klinkt ook heel anders dan dat album (dit lijkt wel een thema te zijn dit jaar). Het schijnt dat Dominic Harrison – de man achter Yungblud – een stuk beter in zijn vel zat toen hij deze plaat schreef, en daardoor klinkt het een stuk minder agressief. Verdrietig is het wel: ik moest huilen bij nummers als mars en love song. Maar er is ook plaats voor dansjes op dit album, want cotton candy is een heel vrolijk dansbaar liedje over seks, en ice cream man is een ouderwetse stuitertrack (dat is ook niet zo gek, want die speelde hij begin 2019 al – onder andere tijdens het concert in Vera waar ik verslag van deed).
Nr. 5: Taylor Swift – folklore
Een verrassingsalbum van Mrs. Swift! Naar mijn mening het meest volwassen album dat ze ooit heeft gemaakt. Het is heel indie – Bon Iver staat er zelfs op – en de teksten zitten weer eens heel goed in elkaar. Ik zeg weer eens, want ik schreef eerder ook al een recensie van Lover, dat vorig jaar uitkwam, en toen heb ik de teksten helemaal ontleed en ik kwam tot de conclusie dat Taylor Swift een enorm goede songwriter is. Dat bewijst ze op dit album dus weer, en het is ook nog eens een conceptalbum. Het heet folkore, omdat de liedjes allemaal sprookjes voor moeten stellen. Ze zingt dus niet per se vanuit haar eigen oogpunt, maar vanuit het perspectief van de personages waarover ze zingt. Heel goed gedaan, vind ik, maar hij staat wel onderaan mijn lijstje omdat ik hem bijna vergeten was. Oeps!
Nena Veenstra 