Lianne La Havas

Naar aanleiding van de recentelijke opleving van de Black Lives Matter-movement ben ik mezelf meer gaan verdiepen in de koloniale geschiedenis van Europa. Ik heb geluisterd naar verhalen van zwarte mensen over de manier waarop hun huidskleur een negatieve invloed heeft gehad op hun leven. En ik ben bij mezelf nagegaan: naar hoeveel muziek van mensen van kleur luister ik eigenlijk? Die lijst is belachelijk kort. De meeste zwarte muzikanten waarvan ik op de hoogte ben, maken hip-hop, soul of r&b, en dat is niet zo mijn ding. Of, nou ja, dat is meestal niet zo mijn ding. Soms wordt het zó goed uitgevoerd, dat ik er niet omheen kan. Door Lianne La Havas, bijvoorbeeld.

Lianne La Havas is in 1989 geboren als Lianne Barnes, dochter van een Jamaicaanse moeder en een Griekse vader. Ze brak echt door naar de release van haar tweede album Blood uit 2015 – zo stond ze in het voorprogramma van Coldplay en heeft ze meegezongen op het laatste album van Prince – wat, samen met het overlijden van Prince en een heftige relatiebreuk, zo overweldigend voor haar was, dat ze tijd voor zichzelf heeft moeten nemen. Maar nu, vijf jaar later, heeft ze eindelijk weer een nieuw album uitgebracht: Lianne La Havas. In een interview met het NRC zegt ze, dat ‘the world went to shit’ na de release van de eerste single ‘Bittersweet’ in februari. Daarmee bedoelt ze de corona-uitbraak en ook de BLM-protesten in Engeland, die voor haar heel intens waren. Zelf heeft ze in een mars meegelopen, promoot ze zwarte organisaties en doneert ze geld van haar optredens. ‘Ze is politiek wakker, voelt zich trotser dan ooit op haar huidskleur, en onderstreept haar gemengde afkomst tegenwoordig duidelijk’ schrijft het NRC. Op Instagram heeft ze een post gemaakt om zich te verontschuldigen voor een uitspraak over racisme die ze ooit heeft gedaan.

Lianne La Havas’ muziek is soulvol, jazzy en op deze nieuwe plaat vooral heel organisch. Waar haar vorige album radiovriendelijker en daardoor wat strakker was, voelt dit nieuwe album als één grote jamsessie. Je hoort soms imperfecties in haar stem en geïmproviseerde variaties op de melodie. Dit is de plaat die Lianne altijd al heeft willen maken, een persoonlijke plaat. Persoonlijk, afgezien van die ene cover dan. Op het album pronkt namelijk een prachtige versie van Radioheads Weird Fishes, resultaat van een jamsessie die de bezetting van de band voor dit album heeft bepaald. La Havas’ versie van dit nummer raakt mij zoveel meer dan het origineel, door haar prachtige, boterzachte stem, maar ook door de instrumenten die zijn gebruikt. De toetsen, die de functie van Radioheads gitaren overgenomen hebben, de basgitaar die een veel ritmischer functie gekregen heeft, de bridge, die volledig a capella is, de climax richting het einde… Prachtig.

En dat is nog maar een cover. De dingen die Lianne La Havas zelf geschreven heeft – écht zelf, de nummers op de voorgaande albums waren vaak vóór haar geschreven, niet door haar – komen nóg dichter bij. Dit album is voor de rest een persoonlijk album, het album dat ze altijd al had willen maken, en een omgekeerd liefdesverhaal (aldus Menno Pot, De Volkskrant). Het begint bij het einde, met Bittersweet – de relatie is afgelopen, maar het voelt goed, want dit is een nieuw begin. Het is niet toevallig dat het schrijven van de tracks voor dit album ervoor zorgde dat Lianne haar liefde voor zingen opnieuw terugvond. Daarna wordt het verhaal van de zojuist afgelopen relatie van begin af aan verteld.

Om een idee te krijgen van dit album, moet je er eigenlijk gewoon naar luisteren, want met woorden kan ik niet beschrijven hoe prachtig het is. Ik hield al van Lianne La Havas’ stem, maar de muzikaliteit en de persoonlijkheid die ze op deze plaat toont is van een heel ander niveau. Dit is meer dan alleen een bloedmooie stem. Dit is kunst.