Een beetje verliefd

Er is een nieuwe naam verschenen in het alternatieve muziek-circuit: Hayley Williams. Je weet het misschien niet, maar je kent haar. De inmiddels platinablonde Hayley Williams kun je kennen als de roodharige stuiterbal van pop punkband Paramore, bekend van singles als ‘Ain’t It Fun’, ‘Still Into You’ en ‘Misery Business’. Die band is een cocon gebleken waaruit nu een prachtige vlinder ontpopt is. Het resultaat daarvan is Petals For Armor, het eerste album van haar soloproject.

Geruststellend voor fans van Paramore is dat veel van de bandleden meegewerkt hebben aan dit album. Er is dus geen sprake van ruzie of iets in die richting binnen Paramore, maar Williams wilde simpelweg een weg inslaan die met die band niet te bewandelen viel. Dat was al overduidelijk bij de release van de eerste single: Simmer. Alleen al het intro klinkt super alternatief en haar stem doet denken aan St. Vincent. Het refrein is wel iets meer catchy, maar er is één ding essentieel aan Paramore dat ontbreekt: raggende gitaren (al waren die ook afwezig op After Laughter).

Die afwezigheid typeert dit album, maar dat is geen kritiek. Integendeel: ik waardeer het enorm. Niet alleen omdat de muziek gewoon heel goed is, maar ook omdat het zo’n persoonlijke plaat is. De teksten gaan over super persoonlijke onderwerpen en de muziek werkt slechts als een vehikel om die teksten over te dragen. Denk bijvoorbeeld aan Cinnamon, derde track op dit album, waarvan de sound heel alternatief is – weinig instrumenten, vooral percussie en haar stem – en de tekst simpel, maar na enige analyse ook heel doeltreffend. Genius heeft me een handje geholpen om er achter te komen dat Hayley Williams hond haar door een eenzame periode heeft geholpen.

Goed, dit album is dus alternatief, maar sommige nummers zijn ook super dansbaar en lijken recht uit de jaren ’80 gekomen (wat zullen die tijdreizigers balen dat ze juist in 2020 zijn beland, ze hadden beter een paar jaar later kunnen komen). Neem bijvoorbeeld Dead Horse, dat begint met een voice memo, “Alright, it took me three days to send you this but, uh, sorry, I was in a depression, but I’m trying to come out of it now”, maar vervolgens aangekleed wordt met tropische geluidjes en een super catchy zanglijn. Je móét wel dansen. En dan Over Yet. Hayley Williams heeft over deze track zelf gezegd: ‘this one surprised us! went from industrial/punk beat to janet chorus REAL quick’ en dat vat het wel zo ongeveer samen. Dit nummer is zó upbeat dat het zichzelf perfect leende voor een sport routine, en dat is precies wat ons gegeven is.

Ik moet het derde deel van het album nog iets meer laten bezinken, maar één ding is mij al duidelijk: de balans tussen alternatief, upbeat en lieflijk is fantastisch op dit album, het is zelfs per EP perfect gedoseerd. Daar wil ik even een applaus voor geven. Bravo! Ik ben verliefd op tracks als Leave It Alone en Roses/Lotus/Violet/Iris want ze zijn zo laag in tempo en Williams’ stem komt er heel mooi in naar voren. Deze nummers strelen mijn ziel, zo voelt het. Ik zou bijna op één knie gaan voor Hayley als ik deze nummers zo hoor. Man, wat zijn ze goed.

Oké, ik ben misschien een beetje bevooroordeeld omdat ik een beetje verliefd ben op Hayley Williams, maar ik kan gewoon niks negatiefs zeggen over dit album. Het enige dat een beetje knaagt is de manier waarop dit album geteased is. Een paar maanden lang hebben we bijna elke vrijdag wel een nieuwe single of een nieuwe EP gehad, en dat was echt een beetje te veel. Op een gegeven moment was ik het zelfs een beetje zat, al die nieuwe muziek. Nee, doe mij maar twee of drie singles en dan het hele album, dat is meer dan genoeg. Maar verder: topalbum. Kan niet beter. En ik kan niet wachten om dit in de Melkweg te gaan zien als deze coronacrisis eindelijk voorbij is. Kun je het je voorstellen? Hayley Williams in de Melkweg? Zo klein, zo intiem. Ik. Kan. Niet. Wachten.