Iedereen keek er zo naar uit: 2020, het jaar dat The Strokes eindelijk weer terugkwamen naar Europa, naar Nederland zelfs. Ze zouden gaan spelen op Down The Rabbit Hole, en als je ze daar zou missen had je ze ook nog op Rock Werchter tegen het lijf kunnen lopen. Niet dus. Dat Down The Rabbit Hole niet door gaat, is op het moment van schrijven nog niet officieel bevestigd, maar in België is de stekker inmiddels wel uit de festivalzomer getrokken. Geen comeback tour voor The Strokes dus, maar wél een nieuw album. Dat kwam uit op 10 april en heet The New Abnormal.
Dit nieuwe album is een mix van nieuw geluid en oud geluid, en de ontvangst is dan ook gemengd. Er zijn mensen die zeggen dat The Strokes vooral niet moeten proberen te klinken zoals ze deden in hun hoogtijdagen, lees: in 2001. Andere fans vinden het oude geluid van The Strokes juist fantastisch en vinden het vreselijk dat de band probeert te vernieuwen op deze plaat. Ik zelf vind het wel verfrissend dat van beide een beetje te horen is. Ik ben dan ook geen The Strokes fan, en eet gewoon wat de pot schaft.
Wat we opgediend krijgen, is in dit geval een album dat past bij het straatje van The Strokes, ze hebben geen totaal andere weg ingeslagen. Waar de band bekend om staat, is natuurlijk het debuutalbum Is This It uit 2001, met onder andere de track ‘Last Nite’ die bij iedereen in het geheugen gegrift staat. Diezelfde sound vind je terug in het vierde nummer op dit nieuwe album, Bad Decisions. Het klinkt echter niet helemaal niet hetzelfde, het klinkt iets gelikter, iets beter geproduceerd en – ja, ik ga het echt zeggen – volwassener. Dat is objectief gezien zeker niet slecht, maar dat doet natuurlijk wel een beetje pijn voor de fan die het liefst de band uit 2001 weer terug ziet.
Opvallend is het gebruik van synthesizers op deze plaat. Als The Strokes iets zijn, is dat rock ’n roll, en synthesizers passen daar niet per se bij. En toch zijn de tracks met synthesizers mijn favorieten op dit album – al zegt dat misschien meer over mij dan over de nummers – met name Brooklyn Bridge To Chorus. Die track begint met een dansbaar jaren ’80-achtig synthlijntje dat gedurende het hele couplet doorloopt, en in het refrein wordt ingewisseld voor de ouderwetse rock ’n roll gitaren die we kennen van de band. Dit is een perfect voorbeeld van die mix van oud en nieuw die dit hele album karakteriseert. Ik vind het geslaagd.
The New Abnormal is onconventioneel en houdt absoluut geen rekening met wat het publiek eventueel zou kunnen vinden. Het is alsof de band met dit album wil zeggen: we zijn terug, en je bent er blij om of je bent dat niet. Zo’n attitude siert The Strokes wel, en de muziek is ook goed. De timing had echter wat beter gekund.
Nena Veenstra 