‘Vroeger’ (lees: max. 5 jaar geleden) toen ik nog volop in de emo-scene zat, luisterde ik heel veel naar Sleeping With Sirens, en dan vooral naar hun tweede album Let’s Cheers To This en hun derde Feel. Ik hield van de combinatie van gillende gitaren, schreeuwende vocalen en de hoge, melodieuze zang van Kellin Quinn. Ik heb ze gevolgd tot en met de release van Madness in 2015, maar ben ze daarna uit het oog verloren. Dit jaar kwam ik erachter dat ze in 2017 het album Gossip hebben uitgebracht. Dat album is goed, maar een stuk minder zwaar dan ik van ze gewend was – al was Madness ook niet een heel heavy album. Nu hebben ze op 6 september weer een nieuw album uitgebracht, en zijn Quinn en de zijnen weer een totaal andere kant op gegaan.
Dit nieuwe album, How It Feels to Be Lost, opent met de single Leave It All Behind die er gelijk in knalt met keiharde gitaren. Mijn favoriete emo-band is weer terug! Alles aan deze track is nostalgie; de screams zijn terug, de catchy melodieën zijn terug, en de gitaren zijn terug. De tekst is ook lekker emo, lees bijvoorbeeld deze tekst uit het tweede couplet: “Would you be so surprised if I gave up tonight? / I’m barely breathing, I wanna kill the pain I feel inside”.
De openingstrack was, net zoals Agree To Disagree en Break Me Down, uitgebracht als single voor de release van het album. Die singles zijn misschien wel de sterkste tracks van dit album en het is dus super slim van de band om deze tracks eerder uit te brengen. Al is titeltrack How It Feels To Be Lost ook wel heel lekker en heb ik überhaupt niks te klagen over dit album.
Zo is Ghost een super fijn nummer met een The Cure-achtig intro en een dromerig couplet. Dit is misschien een van de minst harde tracks van het album en zorgt daarmee voor een fijn soort adempauze tussen al dat geweld. Harde gitaren zijn fijn, maar het is balans dat zorgt voor een goed album. Ik moet er wel bij zeggen dat deze track de laatste is die ik individueel op zou zetten – daar zijn die singles dan weer meer geschikt voor.
De laatste track die ik nog even wil uitlichten is Another Nightmare. Dit is nog zo’n track die niet het zwaarst is – grappig is dat eigenlijk hè, dat ik zo enthousiast ben over hoe heavy dit album is, en dan vervolgens die minst heavy tracks bespreek – maar die muzikaal gezien gewoon heel interessant is. Het intro klinkt namelijk heel dromerig en trippy – als in een nachtmerrie, dus. Ik vind het heel slim dat de muziek en de tekst zo met elkaar verbonden zijn. Het zit niet alleen in het intro, maar in het refrein zitten ook allerlei dromerige effecten. Dat neemt niet weg dat dit nog steeds een keiharde track is, want de gitaren zijn Aanwezig met een hoofdletter A. Dat is in de vorm van een breakdown na het refrein, heel fijn.
Het ding met dit album is dat eigenlijk iedere track heel lekker is – het is verfrissend om na het wat zwakkere werk van de band om eindelijk weer harde gitaren van de hand van Sleeping With Sirens te horen. Dat zorgt er echter wel voor dat het moeilijk is om deze plaat te recenseren, want iedere track heeft dezelfde vibe en de tekst gaat eigenlijk steeds over hetzelfde. Dat is geen kritiek, overigens – dit album heeft een thema en dat thema wordt op heel creatieve wijze in iedere track aangekaart – maar dat maakt dat alle tracks in elkaar lijken over te lopen. Dit album track-by-track bespreken is dus arbitrair, en je moet het album als geheel beschouwen. En dat is een heel fijn geheel dat mijn emo-hartje sneller doet kloppen.
Nena Veenstra 