De afgelopen tijd is er zoveel nieuwe muziek uitgebracht, dat ik onmogelijk individuele blogposts kan maken voor elke release. Daarom bespreek ik in deze post drie EP’s die recentelijk zijn uitgekomen, van Simple Creatures, PVRIS en Foo Fighters. En dan nog mis ik dingen, zoals de nieuwe release van de Desert Sessions van Josh Homme (van Queens of The Stone Age), het Greatest Hits album van Editors en de 10th Anniversary Edition van To Lose My Life van White Lies. Zoveel muziek, zo weinig tijd.
Er is zelfs zoveel muziek, dat ik deze release bijna had gemist: Everything Opposite van Simple Creatures. Deze EP is uitgebracht op 11 oktober en is de opvolger van Strange Love. Over die EP heb ik een – niet zo positieve – review geschreven, en dus ging ik ervan uit dat ook deze plaat van Alex Gaskarth (All Time Low) en Mark Hoppus (Blink-182) zou tegenvallen, maar niets is minder waar! Ja, ook op deze plaat zijn de pop punk-invloeden ver te zoeken, maar in dit geval heeft dat goed uitgepakt. Deze nummers klinken minder gelikt dan die op Strange Love, en er is veel meer gebruik gemaakt van elektronische effecten die heel goed werken. Ik ben positief verrast dus, door de nummers, maar ook door de titel van de laatste track. Gaskarth en Hoppus (die zelf niet zo jong meer zijn als ze zouden willen) hebben namelijk goed gekeken naar het jargon van de jeugd van tegenwoordig en hebben hun laatste track Thanks, I Hate It genoemd. Ik vind dat hilarisch. En dan klinkt dat nummer ook nog eens heel goed. Win-win.
Op 25 oktober heeft PVRIS, bekend van nummers als ‘St. Patrick’ en ‘You And I’, een EP uitgebracht getiteld Hallucinations. Deze EP telt vijf tracks die allemaal een veel sterker pop karakter hebben dan we van de band gewend zijn. Het drietal onder leiding van Lynn Gunn maakte voorheen rockmuziek die wel pop invloeden vertoonde, maar alternatief genoeg was om in het voorprogramma van Bring Me The Horizon te kunnen staan. Op deze EP is de rock echter ver te zoeken, maar het is nog steeds een hele sterke plaat. De vocalen van Lynn Gunn blazen je nog steeds omver en de melodieën zijn altijd raak. De eerste drie tracks (waaronder single Death Of Me) zijn super uptempo, maar de laatste twee zijn wat trager en daarmee ook wat gevoeliger. Dat pakt heel mooi uit op de laatste track, Old Wounds, dat heel klein begint maar, zonder het tempo op te bouwen, steeds groter wordt. Lynn Gunn straalt hierin met haar falsetto, die super kwetsbaar klinkt, en gecontrasteerd wordt met super sterke belting. Lynn Gunn is een fantastische zangeres, en dat hoor je ook op deze EP weer.
Tot slot de meest recente release: Gisteren (1 november) kwam Foo Fighters met de nieuwe EP 02050525. Dit is de zesde EP in een serie van EP’s met covers en nog niet eerder uitgebrachte (versies van) nummers van Foo Fighters uit 2005. Twee van deze EP’s waren uitgebracht in juli dit jaar, drie in september en nu dus weer één. Deze EP opent met een cover van I’m In Love With A German Film Star van The Passions, dat akoestisch is gebracht. Dat is niet alleen mooi, maar het levert ook (en vooral) een gigantisch contrast op met de muziek die daarna komt. FFL (Fat Fucking Lie) is namelijk keihard en Kiss The Bottle (een cover van The Jawbreakers) is ook lekker punk rock, zoals je van 2005 Foo Fighters gewend bent. En dat is precies wat deze EP is. Nog meer muziek die op In Your Honor had kunnen staan. Ik had persoonlijk niet echt behoefte aan een release zoals deze, laat staan zes, maar als je een grote Foo Fighters fan bent sinds dag één kan ik me voorstellen dat het fijn is om deze ‘rarities’ eindelijk via Spotify te kunnen beluisteren.
Nena Veenstra 