‘Miss Americana’

Taylor Swift heeft de afgelopen jaren veel succes gehad: haar albums Lover (2019), Folklore (2020) en Evermore (2020) kregen veel positieve kritieken en hebben er voor gezorgd dat ze weer serieus werd genomen door de muziekindustrie. Dat is wel eens anders geweest, zo zie je in haar documentaire Miss Americana, uitgebracht op 31 januari 2020.

Het grote drama rondom Taylor Swift begon in 2009, toen Kanye West haar onderbrak tijdens haar ontvangstspeech tijdens de VMA’s om te zeggen dat Beyoncé’s videoclip nog veel beter was. Zeven jaar later, in 2016, schrijft hij over Taylor Swift in zijn nummer Famous: ‘I feel like me and Taylor might still have sex / Why? I made that bitch famous’. Dat zette een rits aan roddels in gang, die impliceerden dat Taylor hier goedkeuring had gegeven, en dat haar ontkenning een grote leugen was.

Miss Americana toont hoe zwaar het is om een wereldwijde popster te zijn, en al helemaal om een vrouwelijke wereldwijde popster te zijn. De documentaire toont bijvoorbeeld een gigantische groep ‘fans’ die haar opwachten als ze haar voordeur uitloopt, allemaal met camera’s in de aanslag, en Taylor vertelt dat ze last heeft van stalkers, waarvan er één zelfs heeft ingebroken en een nacht in haar bed heeft liggen slapen. Ze vertelt ook over haar eetstoornis, die werd getriggerd door paparazzi foto’s van haar waarover mensen zeiden dat haar buik te dik was, en dat ze zwanger leek.

Een andere complicatie van het vrouw-en-ster-zijn, is seksuele intimidatie. In de documentaire wordt verteld over de aanranding door David Mueller in 2013, toen hij met zijn hand onder haar rok ging tijdens een fotomoment met Taylor. In 2017 klaagde hij haar aan, omdat hij zijn baan was kwijtgeraakt door de beschuldiging, en Taylor won die rechtszaak.

Dat was het startschot voor Taylor om zich meer uit te gaan spreken voor sociaal-politieke zaken, zoals seksuele intimidatie, maar ook, in 2018, de midterm-verkiezingen. Tijdens die verkiezingen was Marsha Blackburn de republikeinse kandidaat in Tennessee, Swifts thuisstaat. Taylor was fel tegen de verkiezingspunten van Blackburn en besloot zich tegen haar uit te spreken. Dat was nogal wat, want haar hele carrière was het Taylor ingeprent dat ze niet zo moest worden als de Dixie Chicks – die hun goede reputatie verloren nadat ze zich uitspraken tegen voormalig president Bush.

De documentaire eindigt met het Lover-tijdperk, en laat Taylor op haar best zien. Ze is niet meer bang om te zeggen wat ze denkt, heeft een album gemaakt waar ze absoluut trots op mag zijn en heeft haar reputatie weer enigszins rechtgezet. Ze is een getalenteerde, hardwerkende vrouw eindelijk haar stem heeft gevonden. Voor mij is Taylor Swift ook meer mens geworden na het kijken van deze documentaire; ze is niet zomaar een popster, ze is een échte muzikant, die haar eigen liedjes schrijft en heel veel geeft om haar werk en om haar fans. Dat Donald Trump daar niet één van is, zal haar d’r reet roesten.