Uit het niets was ze daar ineens: een jonge, zwarte vrouw met kort kroeshaar uit Groot-Brittanië, met een stem zo zoet als honing en bittere songteksten. Arlo Parks, 20 jaar, veroverde mijn hart met Black Dog, en onderhoudt die gevoelens vakkundig met haar debuutalbum Collapsed in Sunbeams, dat op 29 januari 2021 uitkwam.
Dat Arlo Parks – echte naam Anaïs Oluwatoyin Estelle Marinho – naast muzikant ook dichter is, blijkt maar al te duidelijk. Songwriting maakt een belangrijk onderdeel uit van haar muziek. Muzikaal gezien klinken bijna alle nummers op dit album bijna hetzelfde, maar ze vertellen allemaal wel een individueel verhaal.
Eén van mijn favoriete verhalen is Caroline, dat een ruzie bespreekt tussen een stelletje dat Parks toevallig op straat ziet. Het perspectief wisselt van Arlo Parks naar de vriendin (‘Caroline’) en haar vriend, die in het refrein gelaten haar naam roept. Dit tafereel doet denken aan persoonlijke ervaringen, ruzies, relaties die kapot zijn gegaan en raakt daarom zo. En het wekt verwondering op, omdat een toevallige voorbijganger blijkbaar zo opmerkzaam kan zijn.
Een andere favoriet is Eugene, dat gaat over een vriendin van Arlo op wie ze verliefd is geworden. Ze zijn al vrienden vanaf hun dertiende, maar nu heeft ze gedroomd dat ze met haar zoende en krijgt ze haar niet meer uit haar hoofd. Eugene is het vriendje van die vriendin en Arlo voelt een brandende jaloezie: ‘You play him records I showed you / Read him Sylvia Plath, I thought that that was our thing . . . Oh, when I see you smile with your teeth at Eugene / Yeah, I can’t deal’.
Over het algemeen genomen vertelt dit album het verhaal van een jonge queer vrouw in de 21e eeuw. Parks bezingt mentale gezondheid, seksualiteit en het leren om daarmee om te gaan door middel van self care én vrienden. Alleen al gebaseerd op Black Dog denk ik dat Arlo Parks een geweldige vriendin is – het feit dat ze het opmerkt dat haar vriend zich niet goed voelt, en dat ze dan ook nog alles opzij zet om die persoon te helpen.
De algemene muzikale sfeer op deze plaat is een kalme, rustige. Ik hoor invloeden van pop, hiphop en r&b (sommige liedjes zouden muzikaal gezien niet misstaan op het laatste album van Lianne La Havas). Arlo Parks zingt, maar haar stem is niet wat deze nummers overeind houdt. Ze moet het echt van de tekst hebben. Collapsed in Sunbeams is daarom geen album voor de massa.
Nena Veenstra 