De Nederlandse Ed Sheeran

***ENGLISH BELOW***

In 2012 deed ene Niels Littooij mee aan het programma ‘De beste singer-songwriter van Nederland’ in de hoop op een muziekcarrière. Daar zat hij, onder toeziend oog van o.a. Giel Beelen, Eric Corton en Miss Montréal, alleen met zijn gitaar en zijn liedje: ‘Beauty en de Brains’. Dat liedje werd een hit, en dat gold ook voor de singles die volgden, zoals ‘Hoe’ en ‘Sexy als ik dans’. Anno 2018 komt Nielson weer met nieuwe muziek, maar uit een totaal andere hoek: Diamant.

Ik ben misschien een beetje laat, want dit album is uitgebracht in oktober van het afgelopen jaar en de eerste single en tevens titeltrack nog eerder: maart 2018. Toch is het niet zo gek dat ik dit album nu nog ontdek, want Nielson staat met zijn deelname aan Wie is de Mol en de release van zijn single IJskoud weer helemaal opnieuw in the picture. Verdiend ook, want Diamant is een pareltje.

De meest recente single die Nielson heeft uitgebracht heet dus ‘IJskoud’, en die is ook de opener van het album. ‘IJskoud’ dwingt je om te bewegen en brengt enorm zijn inspiratie van Britse popmuziek naar voren. Het liedje is zo ongelooflijk catchy, dat je pas na een paar keer luisteren hoort hoeveel pijn Nielson eigenlijk heeft. Die pijn zie je trouwens meteen als je naar de videoclip kijkt, waarin hij zingend achter een meisje aanloopt dat hem geen blik waardig keurt.

Eigenlijk zou elk nummer op dit album wel een single kunnen zijn, met hun catchy melodielijntjes en geweldige productie, maar één albumtrack in het bijzonder verdient extra aandacht: Toe sta mij toe. Dit nummer opent met weinig instrumentatie, waardoor Nielsons boterzachte stem compleet tot zijn recht komt. Dan komt de prechorus, waarin een soort spanning wordt opgebouwd, alsof het gevolgd zou kunnen worden door een bassdrop (spoiler alert: dat gebeurt niet). Het refrein is het tegenovergestelde van een bassdrop, op de meest positieve manier. Er zit een raar geluidseffectje in dat moeilijk te plaatsen is maar ontzettend goed werkt. En dan het hoogtepunt van dit nummer: de bridge. Wat ik zo fantastisch vind aan de brug van dit nummer is alle plofklanken die Nielson gebruikt, wat op de een of andere manier heel sexy klinkt (Nielson is dus niet alleen sexy als hij danst, maar ook als hij zingt). En daarna worden we gewoon weer getrakteerd op het refrein, wat na die brug gewoon weer tien keer zo lekker klinkt.

Slijm, slijm. Is dan er ook iets aan te merken op dit album? Nee, eigenlijk niet. Nou oké, klein puntje van kritiek: op meerdere punten van het album had ik het idee dat ik naar de Nederlandse Ed Sheeran aan het luisteren was. Het gitaartje, de catchy melodieën, de teksten over de liefde en meisjes en nostalgie, gecombineerd met pogingen om niet meer als een singer-songwriter te klinken. Diamant lijkt dus eigenlijk heel erg op Divide, maar dat album deed het super goed, dus waarom zou je niet iets willen maken wat daar op lijkt? Ik snap Nielson wel. En daarom draai ik Diamant helemaal grijs, net zoals ik met Divide gedaan heb.

A Diamond in the rough

In 2012 a certain someone called Niels Littooij participated in the programme called ‘De beste singer-songwriter van Nederland’, hoping for a musical career. There he sat, judged by Giel Beelen, Eric Corton and Miss Montréal among others, alone with his guitar and his song: ‘Beauty en de Brains’ (beauty and the brains). That song became a hit in The Netherlands, and so did the singles that followed, such as ‘Hoe’ (how (I know what you were thinking)) and ‘Sexy als ik dans’ (sexy when I’m dancing). In 2018, he released a new album, with a completely different sound: Diamant (Diamond).  

I might be a bit late to the party, because this album was released October last year and the first single even before that: March 2018. It’s not that weird that I’m only finding out about it just now, however, because Nielson has recently been put back in the spotlights; he participated in a big gameshow called ‘Wie is de Mol?’ (The Mole) and recently released his new single IJskoud. Well deserved, because this new album is a diamond in the rough (pun intended).

Like I said, the most recent single of Nielson’s is called ‘IJskoud’ and is the first track on this album. It forces you to move and massively highlights his inspiration from British pop music. It’s so catchy, that you only notices the heaviness of the lyrics after a couple of listens. He is hurt. That hurt is extremely visible when you look at the music video, in which he is following a girl who doesn’t want to look at him.

If you ask me, every song on this album is worthy of being a single, with their catchy melodies and amazing production, but one track deserves some extra attention: Toe sta mij toe. This song opens modestly, with only a small amount of instruments, which gives space for Nielson’s soothing voice. Then comes the pre-chorus, which builds the tension, as if it were to be followed by a bass drop (spoiler alert: this doesn’t happen). The chorus is the opposite of a bass drop, in the best kind of way. There’s an odd sound effect in it I cannot place, but it works incredibly well. And then the climax of the song: the bridge. The thing I love so much about the bridge in this song is the pronunciation of the words, which somehow sounds quite sexy to me (apparently Nielson isn’t only sexy when he dances, but also when he sings). After the bridge, we’re treated with the chorus again, which seems to sound ten times better.

Is there anything negative to say about this album? No, not really. Well, okay, one little thing: from time to time I felt like I was listening to the Dutch Ed Sheeran. The guitar, the catchy melodies, the songs about love and girls and nostalgia, combined with trying not to sound like a singer-songwriter. Diamant actually sounds a lot like Divide, but that album sold really well, so why wouldn’t you want to make something similar? I understand his decisions. And so I listen to Diamant until it wears off, just like I did to Divide.