Bring Me The Experiment

***ENGLISH BELOW***

De fans moeten zich er nu toch maar echt bij neerleggen: Bring Me The Horizon is geen metalcore band meer. Na de release van het album That’s The Spirit in september 2015 kreeg de band al veel commentaar omdat het niet hard genoeg was, maar ook amo, dat gisteren is uitgebracht, klinkt in de verste verte niet als het geweld dat op eerdere albums te horen was. De fans zijn dus niet blij, maar dat betekent niet dat de muziek niet goed is. Sterker nog, That’s The Spirit was een hartstikke sterk poprock album en amo past in hetzelfde straatje.

Althans, dat geldt voor de eerste drie singles die de band heeft uitgebracht ter promotie van dit album. Vierde single, mother tongue, die in de week voor de albumrelease is uitgebracht, is zelfs als poprock nummer niet goed genoeg – het doet me zelfs een beetje denken aan Maroon 5. Wil BMTH klinken als Maroon 5?

Het antwoord op die vraag is ‘nee’. Want hoewel amo niet meer heavy metal is (al heet één van de nummers op de nieuwe plaat wel zo), Bring Me The Horizon heeft ook zeker niet voor de makkelijke route gekozen. Er zitten namelijk heel gewaagde nummers tussen, met interessante features van Grimes, Dani Filth en beatboxer Rahzel. BMTH en beatboxing? Ja, en het werkt ook nog.

Beatboxen is niet het enige op dit album dat buiten het straatje van Bring Me The Horizon valt, want nihilist blues, een samenwerking met Grimes, is een soort house-achtig nummer waarin, als die al gebruikt is, de gitaar niet terug te herkennen is. Het is wel interessant, deze nieuwe weg die de band heeft ingeslagen. Ze hebben hun rol als ‘gateway band’ heel serieus opgepakt en weten misschien zelfs fans van Soundcloud-rappers te pleasen, met een nummer als why you gotta kick me when i’m down.

Maar voor de ‘OG’ Bring Me The Horizon fans is er ook wel wat leuks te vinden op dit album. De gitaren zijn zeker nog aanwezig, de drums zijn heel erg aanwezig en zelfs Oliver Sykes’ geschreeuw is aanwezig. Verder zijn er een paar nummers die me heel erg doen denken aan hun oudere werk, al zou je dat op het eerste gehoor niet zeggen. Om te beginnen met het laatste nummer: i don’t know what to say. In dit nummer zitten een hele hoop strijkers die een terugwijzing lijken te zijn naar hun album There’s a hell, believe me I’ve seen it, there’s a heaven, let’s keep it a secret. Bring Me The Horizon was op dat album al aan het experimenteren met het combineren van genres, door het gebruik van strijkers in hun muziek. Metalcore met strijkers, je hoort het goed. En nu zijn de strijkers weer terug.

Een andere verwijzing naar There’s a hell zijn de nummers ouch en fresh bruises, die bijna een soort pauzes zijn, intermezzo’s, net zoals het einde van ‘Anthem’ op There’s a hell en het nummer ‘Memorial’ van datzelfde album. Geen vocalen van Sykes dit keer, wel een geweldige drum- en baspartij en vocalen van een zangeres die niet genoemd wordt op de plaat. Of zou dit een vervormde versie zijn van Oliver’s stem? Dat zou me niet verbazen, want er zijn op dit album een hele boel effecten gebruikt, en niet ten koste van de muziek – integendeel.

De verwijzingen naar de oude muziek zijn er dus, maar al met al laat BMTH met dit album een totaal ander geluid horen. Zelfs That’s The Spirit doet meer denken aan het oude geluid van de band dan dit album doet, maar dat is wat zo mooi is aan deze band. Bring Me The Horizon is niet bang om te experimenteren en altijd iets te maken waar zij trots op zijn. Als ik mag afgaan op de socials en de interviews van de band, zijn ze ontzettend trots op amo en dat ben ik dan ook. Ik moet wel wennen aan deze nieuwe sound, maar iets zegt me dat dat niet lang gaat duren.

Bring Me The Experiment

It’s time for the fans to acknowledge it: Bring Me The Horizon isn’t a metalcore band anymore. After the release of their album That’s The Spirit the band received a lot of backlash because it wasn’t heavy enough, and their latest album, amo, also doesn’t quite sound like the violent rock we’re used to. Thus, the fans aren’t happy, but that doesn’t mean that BMTH’s music isn’t any good. On the contrary, That’s The Spirit was a great pop rock album and amo also fits into that category.

The first three singles the band released to promote the new album were fantastic pop rock songs along the lines of That’s The Spirit, but not all singles were that great. Fourth single, mother tongue, that was released in the week before the album came out, isn’t even good enough for pop rock – it even reminds me of Maroon 5. Does BMTH want to sound like Maroon 5?

The answer to that question is quite certainly ‘no’. Although amo isn’t heavy metal (though one of the songs on this album might suggest it is), Bring Me The Horizon certainly didn’t choose the easy route. This new album contains a number of risky songs, with interesting features of the likes of Grimes, Dani Filth and beatboxing champ Rahzel. BMTH and beatboxing? Yes, and it even works.

Beatboxing isn’t the only thing on this album that is outside of BMTH’s comfort zone, because nihilist blues, a collaboration with Grimes, is almost a house track in which, if they even used one, there is no guitar to be heard. This new road they took is quite interesting, though. They really took their role as ‘gateway band’ very seriously and even found a way to please fans of soundcloud rappers with their song why you gotta kick me when i’m down.

But even the ‘OG’ Bring Me fans will be able to find something they like on this album. The guitars are still there, the drums are very much there and even Oliver Sykes’s screaming is there. Moreover, there are some songs that remind me of their older work, although you might not think so on your first listen. Firstly, this is the case for the last song on this album: i don’t know what to say. This song is accompanied by a lot of strings, that seem to refer to their third album, There’s a hell, believe me I’ve seen it, there’s a heaven, let’s keep it a secret. Bring Me The Horizon was already experimenting with combining different genres on that album, by using strings in their music. Metalcore with strings? Yep, exactly. And now the strings are back.

Some other things that reminded me of There’s a hell were the songs called ouch and fresh bruises, that are like pauses, interludes, like the ending of ‘Anthem’ on There’s a hell and the song ‘Memorial’ on the same album. Sykes’s vocals are nowhere to be found, what is to be found is some amazing drums, bass and the vocals of either a female singer or a filtered version of Oli Sykes himself. I wouldn’t be surprised if the latter was the case, since the massive amount of electronics on this album – and that isn’t a bad thing.

We can conclude that, regardless of the throwbacks to older music, this album shows us a completely different side of BMTH. Even the infamous That’s The Spirit is more like their older sound than this, but that’s what make’s Bring Me The Horizon so special. They’re not afraid to experiment and to always make something that they stand for. If anything of what they’ve said online is true, they’re incredibly proud of amo and so am I. I might have to get used to this new sound, but I feel like that’s not going to take long.