De BMTH-cult (TDML 2)

Nostalgie is iets moois. Het is herinneren hoe het leven vroeger was, daar even bij stilstaan en genieten van hoeveel er is veranderd in die tijd. Ik ben misschien nog jong, maar ook ik voel die nostalgie als ik terugdenk aan vijf tot zeven jaar geleden. De afgelopen tijd ben ik ontzettend veel gegroeid, zo ook mijn muzieksmaak en in deze serie blik ik terug op de muziek die mij gevormd heeft in mijn puberteit. A trip down memory lane, dus. Deze keer over Sempiternal van Bring Me The Horizon.

2014, Pukkelpop. Ik heb tijd op te vullen, want er spelen op een bepaald moment in het tijdschema geen bands of artiesten die ik ken en leuk vind. Wel speelt er een band die Bring Me The Horizon heet. Ik heb geen idee wat voor muziek deze band maakt, maar ik heb wel een vriendin van mij heel enthousiast over ze horen praten. Ze spelen in een tent, die vol staat met mensen. Als de lichten op het podium aan gaan, begint er een koor te zingen, en loopt er een tengere man met een schuine pony de bühne op. Hij schreeuwt iets, en het hele publiek zingt iets terug. Het is net een cult. Ik kijk verbaasd om me heen, en heb het gevoel dat ik ergens beland ben waar ik niet thuishoor. Nog voordat ik kan beseffen waar ik ben aanbeland, rukken mijn ouders me de tent uit, omdat er een vechtpartij is begonnen voor onze neus.

Dat was mijn kennismaking met Bring Me The Horizon. Ik was uiteraard nog niet verkocht, maar ik was wel geïntrigeerd. En toen het schooljaar weer begonnen was, en ik mijn eerste breakup te verwerken kreeg, besloot ik maar eens te gaan kijken wat voor band ik daar nou eigenlijk gezien had.

Hun hele Instagram stond op dat moment vol met promo voor hun nieuwste single, ‘Drown’. Dit was een track die niet op hun laatste album stond en dus een aanloop moest gaan zijn naar een nieuw album. Ik luisterde naar ‘Drown’, vond het een goed nummer en dook in hun laatste album, Sempiternal. Dat album opende met een knaller van een nummer, met synthesizers, keiharde drums, snoeiharde gitaren en screams die uit frontman Oliver Sykes’ tenen kwamen: Can You Feel My Heart. Dit was mijn eerste kennismaking met iets dat ook maar een beetje op metal leek, sterker nog, voor het eerst dat ik geschreeuw hoorde in muziek en het opende de deur naar meer harde muziek en naar emo. Dit album veranderde mijn leven.

Ik luisterde non-stop naar dit album, zocht de teksten op, leerde ze uit mijn hoofd en probeerde ze te begrijpen. Ik kwam erachter dat het cult-achtige tafereel dat ik had aanschouwd op Pukkelpop het nummer Shadow Moses was en leerde ook die track uit mijn hoofd om ooit, op een dag, bij een live show van Bring Me The Horizon hen ook kon toezingen. Na Sempiternal dook ik ook in de oudere albums van Bring Me The Horizon – allemaal, behalve Count Your Blessings, want die vond ik een beetje eng, en de band vond het zelf toch ook een rotalbum, dus dat hoefde ik ook niet leuk te vinden. Wel was ik weg van de twee albums die daarna kwamen, Suicide Season en There’s a Hell…. Maar Sempiternal is het album met de nostalgiefactor.

Het is onmogelijk om een favoriet te kiezen van dit album, maar er zijn een paar tracks die eruit springen. Sleepwalking, bijvoorbeeld, is een track die me altijd bijblijft, deels omdat de clip van dat nummer regelmatig te zien was op MTV Rock – een zender die wij thuis niet hadden, maar een vriendin van mij die net zo’n grote BMTH-fan was als ik wel. Ik bleef weekenden bij haar slapen en we keken non-stop naar videoclips.

Dan Hospital for Souls. Dit is mogelijk het beste nummer dat Bring Me The Horizon ooit gemaakt heeft; alleen de titel noemen zorgt er al voor dat menig emo met zijn hand naar de borst grijpt, en zelfs mijn hipster vriendje kan deze track waarderen. Waarom? Omdat de opbouw zo goed is. Het nummer begint rustig, met synths en door Oliver Sykes gesproken tekst. Dan bouwen de synthesizers op, komen er strijkers bij, en explodeert het geheel in gitaargeweld. Dan sterft alles weer uit, begint Sykes te zingen – niet heel goed, maar wel gevoelig – en wordt het geheel fantastisch begeleidt met snelle drums, fijne bas en dunne gitaarlijntjes. Die zanglijn wordt steeds sterker, steeds luider, totdat Sykes er een voorzichtig schreeuwtje uitperst. EN DAN KOMT HET REFREIN. Schreeuwen, vanuit je tenen, de longen uit je lijf, WATCH ME BURN. We blijven even op dit hoogtepunt, totdat het geheel compleet stopt en we achtergelaten worden met een onheilspellende drumpartij, ondersteund door een enkel pianoakkoord per maat. Dan begint Oli weer te zingen. De muziek zwelt langzaam aan, er komen koortjes bij op de achtergrond, en dan… De muziek stopt, voor een seconde, en dan breekt de hel los. Oli schreeuwt de longen uit zijn lijf, maar de muziek blijft toch vrij rustig, al wordt het wel steeds luider. Op dit punt begin ik te huilen. En dan is het nummer ineens voorbij.

Je begrijpt dat die track een fantastische albumafsluiter is. Het is ook de laatste track van Sempiternal, maar op de deluxe versie staan er nog twee nummers achter (en op de Amerikaanse versie staat er zelfs een derde bonustrack, Chasing Rainbows). Die bonustracks zijn niet de beste nummers van dit album, en Join The Club sla ik meestal ook over. Deathbeds, daarentegen, heeft wel een speciaal plekje in mijn hart. Dit is een klein liedje, en de drums in deze track zijn iconisch – simpel, maar iconisch. Het is een liefdesliedje, en een welkom rustpunt na al het geweld ervoor. (Ja, ook emo’s hebben soms even pauze nodig.)

En dan is het album afgelopen, en druk ik weer op repeat. Want dit album is goud. Niet alleen voor nostalgische redenen, maar ook – en vooral – omdat de nummers gewoon heel goed zijn. Bring Me The Horizon is een fantastische band die zich op dit album opnieuw uitgevonden had en dat is blijven doen – zie bijvoorbeeld ook mijn recensie van hun laatste album, amo. Bring Me The Horizon is precies op het goede moment op mijn pad gekomen en ze hebben tot de dag van vandaag een speciaal plekje in mijn hart.