Huilen in de clu- op Pukkelpop (TDML 3)

Nostalgie is iets moois. Het is herinneren hoe het leven vroeger was, daar even bij stilstaan en genieten van hoeveel er is veranderd in die tijd. Ik ben misschien nog jong, maar ook ik voel die nostalgie als ik terugdenk aan vijf tot zeven jaar geleden. De afgelopen tijd ben ik ontzettend veel gegroeid, zo ook mijn muzieksmaak en in deze serie blik ik terug op de muziek die mij gevormd heeft in mijn puberteit. A trip down memory lane, dus. Deze keer over Multiply van Ed Sheeran.

Na twee jaar Pinkpop met mijn ouders werd de reeks onderbroken in 2014. The Rolling Stones werden namelijk geboekt als headliner en de tickets vlogen als zoete broodjes over de toonbank. Dat zorgde ervoor dat wij achter het net visten en op zoek moesten naar een nieuw festival. Dat festival werd Pukkelpop. En man o man, wat was dat fantastisch. Ik heb veel herinneringen aan dat weekend, maar in deze post wil ik het specifiek hebben over de grootste singer-songwriter van de wereld: Ed Sheeran.

Ed Sheeran werd voorafgegaan door Snoop Dogg en bijna het hele veld was high zodra Sheeran het podium betrad. Dat maakte echter niets uit; ook al stond hij daar helemaal in zijn eentje, geen poespas, alleen met zijn gitaar en zijn looppedaal, hij wist heel Pukkelpop te betoveren. Iedereen zong mee, nog tot nadat hij al lang van het podium af was, stiekem hopend dat hij terug zou komen voor een toegift. (Dat deed hij niet.)

Pukkelpop was in augustus en niet lang erna moest ik weer naar school. De soundtrack van de lange schooldagen werd het nieuwste album van Ed Sheeran: Multiply (×). Ik pakte elke seconde aan om mijn oordopjes te dragen en integraal naar dat album te luisteren, zo vaak dat ik niet alleen de songteksten, maar ook de volgorde van de nummers uit mijn hoofd kende. Van I’m A Mess tot Nina, van Don’t tot Bloodstream – ik hield van ieder nummer met heel mijn hart. Dit album is ook datgene geweest dat mij door mijn eerste gebroken hart heen heeft geholpen.

Sommige mensen vinden Ed Sheeran een beetje overgewaardeerd. Ik snap wel waarom ze dat zeggen, maar Multiply is zo’n album dat heel veel sentimentele waarde heeft voor mij. Zijn de nummers heel interessant? Nee, misschien niet. Maar ze zijn wel goed. En ze zorgen ervoor dat ik dingen voel. En dat is ook wat waard. Wel moet ik erbij zeggen dat het niet de singles, maar juist de albumtracks zijn waar ik zo van houd. Natuurlijk wekken hitjes als Don’t, Sing en Thinking Out Loud de nodige nostalgische gevoelens op, maar mijn hart wordt pas echt warm van de albums die aan de top 40-luisteraars voorbij zijn gegaan.

Denk bijvoorbeeld aan I’m a Mess – de tweede track van het album, en wat mij betreft de beste. Dit is namelijk verreweg de meest rauwe track die ik van Ed Sheeran ken, vol met gevoel en met weinig poespas. Dit is het nummer dat ik opzet als ik zin heb om eens goed te janken. Goed lelijk janken.

Bloodstream is ook een track die eruit springt. Sheeran speelt deze ook live, en dat werkt super goed. De instrumentatie (lees: Sheeran’s akoestische gitaar) is super gelaagd en het nummer heeft al met al een hele chille vibe. Fijn om op te zetten als je in bad gaat liggen dus. Of op het strand. Of ergens anders waar je naartoe gaat om de wereld om je heen te negeren.

Er zijn verder nog meer mooie tracks op dit album – ik heb het prachtige Tenerife Sea nog niet eens genoemd – maar je moet maar gewoon naar het hele album luisteren. Om die vibe te voelen. Want daar gaat het om bij Multiply – niet om de kwaliteit van de individuele nummers, maar om de algehele vibe.