Ik moet iets bekennen: ik had tot voor kort nog nooit naar Slipknot geluisterd. Nou kun je van een schande spreken, want iedereen die zich ook maar een beetje een metalfan noemt moet toch naar Slipknot geluisterd hebben?! Nou moet ik wel zeggen dat ik mezelf nooit onder de ‘metalheads’ gerekend heb – enkel onder de emo’s – en ik ga het nu goedmaken. Slipknot is namelijk op 9 augustus met hun nieuwe langspeler We Are Not Your Kind gekomen en ik ga mijn kennismaking met de legendarische band hier voor jullie vastleggen. Disclaimer: ik ga dit album dus niet vergelijken met ouder werk van Slipknot, maar enkel met andere muziek die ik heb gehoord en al dan niet leuk vind. Wil je een waardeoordeel op basis van ander werk van deze band, moet je ergens anders zoeken.
Ze zeggen vaak dat bands slechter worden naarmate tijd vordert – ze maken slappe aftreksels van werk dat ze eerder hebben gemaakt, of gaan muziek maken dat makkelijker in het gehoor moet liggen voor het grote publiek. Als dat ook voor Slipknot geldt, kan ik niet wachten om in het oudere werk van dit octet te duiken, want deze nieuwe plaat klinkt super hard! Hij opent super onheilspellend met de instrumentele track Insert Coin dat overloopt in het super dikke Unsainted. In die track wordt de onheilspellende air even vastgehouden om daarna te exploderen in keihard gitaargeweld. Het refrein is super melodieus, maar niet op een manier die cringy is – wat vaak wel gebeurt in dit soort metal – maar op een manier die klopt. Tegen het eind van het nummer worden de gitaren extra zwaar, waardoor je het door je hele lichaam kunt voelen. Heerlijk!
De derde track op het album, Birth Of The Cruel vind ik iets minder sterk dan het nummer ervoor. Het begint zwakjes qua instrumentatie – de nadruk ligt op de percussie, de gitaren zijn zacht – en de vocalen die eroverheen komen zijn melodieus, maar de melodie is niet zo sterk. Dan volgt er een kleine pauze en wordt er geschreeuwd, maar ook de screams weten mij niet vast te houden. Op dit punt is het gewoon lawaai om het lawaai maken wat mij betreft. De kracht komt pas tegen de derde minuut van de track, want dan worden de gitaren weer zwaarder en voel ik de vocalen ook meer.
Op dit album zijn er twee intermezzo’s: Death Because Of Death, dat een soort mantra is dat opbouwt naar het begin van Nero Forte, en What’s Next, dat klinkt als een muziekje dat thuishoort in American Horror Story: Freak Show (of wat voor horrorshow dan ook, mits die zich afspeelt op een kermis of in een circus). Die loopt overigens naadloos over in Spiders en dat geeft me een oor-gasme. Jezus wat klinkt dat fijn. Zo donker. Zo onheilspellend. En dan die gitaren en die percussie in het tweede couplet! Bijna… catchy? Maar op een goede manier.
Het cirkeltje is rond als het album wordt afgesloten met Solway Firth, dat begint met dezelfde vocalen die in de eerste track (Insert Coin, weet je nog?) ook te horen waren. Oog voor detail! Leuk! Ook leuk is hoe explosief de rest van de track is. Niks doodbloeden. Eindigen met een knaller!
Ik ben super enthousiast over dit album. Echter niet alle tracks zijn raak, zoals het hierboven genoemde Nero Forte – ondanks het woord ‘forte’ in de titel, dat ‘sterk’ betekent, niet zo’n sterke track – en Orphan, dat voor de eerste twee minuten van het nummer gewoon klinkt als herrie maken puur om het herrie maken. Die laatste duurt ook nog eens meer dan zes minuten, terwijl ik na vier minuten toch echt wel klaar ben met dat geweld. Maar goed, dat zijn twee tracks uit veertien die wat tegenvallen, en dat is zeker niet slecht. Al met al is We Are Not Your Kind een heel diverse plaat die keihard metalgeluid laat horen, maar ook interessante elektronische, ja, soundscapes (zoals My Pain, dat echt niet hard is maar wel heel donker en intrigerend). Dat is niet voor iedereen, maar als je van vernieuwing houdt, is het wel heel leuk. Veel tracks eindigen ook met dit soort gekke elektronische geluidjes, die dan overlopen in de volgende track – daar hou ik van.
Ik heb niet alle tracks genoemd in deze recensie, maar ik raad je aan om ze allemaal te beluisteren. Dit album is super sterk en zowel oude (zo heb ik me laten vertellen) als nieuwe Slipknot-luisteraars kunnen ervan genieten. Nog één eervolle vermelding voordat ik wegga: A Liar’s Funeral. Ik heb niet genoeg woorden om uit te drukken hoe fijn dat nummer is, maar oh my god, wat een fijn nummer is dat.
Dat gezegd hebbende; Slipknot heeft er een nieuwe fan bij.
Nena Veenstra 