Van mens naar monster – maar nu live!

***ENGLISH BELOW***

Vorige maand bracht ze haar derde EP ‘ Human’ uit, en op 13 februari stond ze in de Melkweg te Amsterdam om die te promoten: dodie. Ik ging ernaartoe en na een ellenlange rij getrotseerd te hebben en te mogen genieten van een klein stukje van het optreden van support Orla Gartland, was het moment eindelijk daar. Daar stond ze, Dodie Clark, in een kort wit jurkje en grijze kniekousen, neuriënd in een verblindend wit licht. ‘Arms Unfolding’ werkte perfect als openingstrack, niet alleen van dodies nieuwe EP maar ook van haar liveshows.

Na die prachtige opening speelde dodie de rest van de nieuwe EP bijna integraal door, om daarna naar haar oudere werk te gaan. Ze heeft zelfs het roemruchte ‘Would You Be So Kind’ gespeeld, waarvan ze heeft gezegd dat het haar minst favoriete nummer is van haar oeuvre. Haar publiek is het daar echter niet mee eens, en zong mee uit volle borst.

Ook al zijn publiek en artiest het niet altijd met elkaar eens, Dodie geeft ontzettend veel om haar fans en dat bleek maar weer toen ze het nummer ‘You’ stopzette om aandacht te geven aan iemand in het publiek die flauwviel – waarna ze de rest van het nummer weer feilloos oppakte. Het nummer kreeg na dat intermezzo wel een onverwachte wending, met nóg een intermezzo, ditmaal muzikaal. We werden namelijk verblijd met een vioolsolo! (Ik weet niet zoveel van strijkinstrumenten, maar één van mijn vrienden zei dat de violist niet zo heel goed was – dat wist hij dan goed te maskeren, want ik heb ontzettend van zijn bijdrage genoten).

Het grote hoogtepunt was denk ik wel dodies vertolking van het nummer ‘She’ – niet alleen maar vanwege mijn voorliefde voor dat nummer, maar vooral ook vanwege het gebruik van het licht. Toen Dodie het lied inzette, verscheen er achter haar een prachtige regenboog, en later veranderde die in de kleuren van de biseksuele pride-vlag (roze-paars-blauw). Het publiek droeg ook een steentje bij door met papieren hartjes in de kleuren van de regenboog te zwaaien. Dat was ‘so beautiful!’, zoals Dodie zelf uitriep op het podium.

En hoe mooi het ook was, aan alles komt een einde, maar dodie eindigde wel met een knaller. Het laatste nummer dat ze speelde was het super dansbare ‘In The Middle’ van haar tweede EP en ook dat deed ze super goed.

Tot zover de samenvatting – en dan heb ik nog niet eens wat gezegd over de manier waarop ze alle nummers aan elkaar praatte en hoe ze ons kon laten lachen om de meest donkere onderwerpen. Dodie heeft gewoon een goede show neergezet, met als enige minpuntje misschien de opnames waar ze soms overheen zong. Dat verbaasde mij wel, aangezien ze een geweldige band achter zich heeft staan met o.a. de super getalenteerde Orla Gartland die met gemak die koortjes voor haar had kunnen zingen. Maar goed – de artiesten die tegenwoordig alles zonder vooraf opgenomen vocalen doen, zijn volgens mij op één hand te tellen.

From Human to Monster – but live!

Last month she released her third EP Human, and on February 13th she played in the Melkweg in Amsterdam to promote it: dodie. I went there, and after surviving a neverending queue and getting to enjoy a fraction of support act Orla Gartland’s gig, it was finally time. There she was, Dodie Clark, in a short white dress and grey knee-high socks, humming in a blinding white light. Arms Unfolding worked perfectly as opening track, not just for her EP but also for her live shows.

After that beautiful opening, dodie played her new EP almost entirely, following up with some of her older work. She even played the infamous Would You Be So Kind, which she has said is her least favourite song of hers. Her audience doesn’t agree, though, and sang along to it with a lot of enthusiasm.

Audience and artist might not always agree with each other, however, Dodie cares a lot about her fans – this was confirmed when she stopped in the middle of her song You to bring her attention to a fainting fan in the audience, after which she resumed the song flawlessly. After this intermezzo, we were later surprised with another one, this time musically. We were treated with a violin solo! (I’m not a string connoisseur, but one of my friends thought the violin player wasn’t any good – I thought he sounded fine.)

The big highlight I think was dodie’s performance of the song She – not just because I love that song, but most importantly because of the lighting. When she started singing the song, a beautiful rainbow appeared behind her, and later it turned into the bisexual flag (pink-purple-blue). The audience also did its part by waving around with cut out paper hearts in the colours of the rainbow. That was ‘so beautiful!’ like Dodie yelled from the stage herself.

Beautiful as it was, everything comes to an end, but how you end it makes the difference. And dodie’s gig ended on a banger. The last song she played was the very catchy In The Middle from her second EP, and she nailed it.

So far my summary – and I haven’t even mentioned the way she talked in between songs and how she made us laugh about the darkest matter. Dodie put on a good show, with the background tape being the only negative thing about it. That surprised me, because she has a lovely band behind her, with the super talented Orla Gartland among others, who could have easily sung the backing vocals for her. But who cares – most people use tapes for their live shows anyway.