Ken je dat gevoel dat je naar een album luistert, en een film voor je ogen ziet afspelen? Dat gevoel krijg ik tijdens het luisteren naar Build A Problem, het debuutalbum van dodie, dat uitkwam op 7 mei. Het is geen geheim dat ik fan ben van dodie – al twee keer heb ik blog posts aan haar gewijd (een recensie van haar laatste EP, Human, en een verslag van haar concert in de Melkweg, beide alweer meer dan twee jaar geleden). Ze is groot geworden op YouTube, maar ik denk dat we nu wel kunnen zeggen dat ze dat niveau heeft ontstegen. Op haar debuutalbum klinkt ze volwassener dan ooit.
De film Build A Problem begint bij Air So Sweet, een nummer van nauwelijks langer dan een minuut dat qua sfeer doet denken aan ‘Arms Unfolding’, de opener van de EP Human. Beide nummers zijn overwegend a capella, slechts begeleid door extra vocalen of een verdwaalde klarinet. Air So Sweet bouwt daarnaast op het eind nog toe naar iets groters, als er percussie aan toegevoegd wordt. Een indrukwekkende manier om een album te openen.
Na deze opening volgt een rits singles, die overwegend uptempo zijn (maar laat je niet verleiden om te denken dat dit vrolijke nummers zijn – luister naar de tekst en je begint een druk op je borst te voelen), gevolgd door het nieuwe Special Girl. Dit is denk ik één van de meest alternatief-klinkende nummers van dodie die ik ken. Ze is ook hier spaarzaam met de instrumenten – ik hoor vooral klapjes, een sporadische contrabas en weer die klarinet. Er gebeuren interessante dingen met het ritme, dusdanig dat ze me af en toe aan St. Vincent en Hayley Williams doet denken. (tekst gaat verder onder video)
En dan komt Rainbow, een track die ook als single is uitgebracht, en die mij raakte vanaf het eerste moment dat ik hem hoorde. Dit is de ‘She’ van Build A Problem: een liedje over biseksualiteit. Hier bezingt ze niet de liefde voor een meisje, maar eerder de liefde voor zichzelf. Mensen hebben gauw hun mening klaar over mensen die biseksueel zijn: ‘I didn’t think it fair / I was not to be trusted / Oh, how can I be proud of / What a million people shout at me? I’m not’. Maar daarna zingt ze dat ze graag zou willen dat anderen het eens zouden ervaren hoe het is om haar te zijn, en dat ze het misschien wel zouden missen. Want zij zou het in ieder geval wel missen.
Bij Rainbow begon ik te huilen, en dat hield de volgende paar nummers ook niet meer op. Niet per se om de songteksten, maar ook (en vooral) om de instrumentale tracks die het geheel vanaf hier aan elkaar breien. Ik kreeg vooral kippenvel van de strijkers op de track . . Wauw. Wauw wauw wauw. En dan loopt het ook nog eens perfect over in het nummer Sorry. Hou op schei uit!!
Ik ben laaiend enthousiast over dit album, en ik zou graag willen zeggen dat dit album er één is met een kop en een staart. Het begin is immers een ideaal begin, en alles past perfect in elkaar. Maar het einde is niet echt een einde – het laatste nummer, Before the Line, wordt namelijk eerst gevolgd door twee bonustracks en dan acht demo’s. Het is leuk dat die demo’s er zijn – ze zijn onderdeel van haar ALOSIA-project dat ze deed op YouTube gedurende de maand augustus vorig jaar – maar ze geven de luisteraar geen tijd om het prachtalbum te laten bezinken. De demo’s zijn precies dat – demo’s – en dus nog niet af, wat betekent dat zelfs de beste demo’s niet op kunnen tegen het perfecte album dat eraan vooraf ging. Ik had liever een losse EP gehad met demo’s, zodat Build A Problem een album had kunnen zijn met een kop en een staart.
Update: bij elke track (behalve de bonus tracks) is een lyric video gemaakt door Jack Howard. Ze staan verzameld in deze playlist: https://youtube.com/playlist?list=PLIJCPQsR7PC7q57E4OCmeIH3_03N1_93U . Ze zijn echt het kijken waard.
Nena Veenstra 