Kwetsbare wereldveroveraar (English below!)

De Ierse Orla Gartland is een jonge meid, net 25 geworden, en heeft bij lange na nog niet de wereld veroverd. Op Spotify wordt ze door ruim een half miljoen mensen per maand beluisterd, en op YouTube heeft ze nog niet half zoveel abonnees. Dat is verwonderlijk, want in 2015 bracht ze haar eerste EP, Lonely People, al uit en op YouTube is ze nog langer bezig: de oudste nog te achterhalen video op haar kanaal dateert uit augustus 2011. Sindsdien heeft ze een plek ingenomen in de band van dodie (zie mijn recensie van haar concert in de Melkweg hier), heeft ze nog twee EP’s uitgebracht en staat ze met dat repertoire geboekt voor het uitverkochte Lowlands dit jaar. Haar nieuwste EP is gisteren uitgebracht en heet Freckle Season.

Die EP bestaat uit vijf liedjes die allemaal een andere kant van haar veelzijdige muzikaliteit laten zien. Ze zijn gevoelig, dansbaar, poppy, indie en over het algemeen gewoon prachtig. Neem bijvoorbeeld het super kwetsbare Heavy. Dat nummer is heel puur door de schaarse instrumentatie, de mooie, simpele melodielijn en de rake tekst. Het gaat over een breakup, het einde van een relatie, en laat zien dat je de meest alledaagse, de minst romantische delen van een relatie heel erg kunt missen: ‘I wish your mum and I could be friends / I think about her now and then / How we drove up to her house / I’ll never see that dog again’. Naast de tekst zit het mooie van dit nummer ook in de details, zoals dat de kwaliteit van de opname van de vocalen in het prechorus een stuk lager is dan de rest van het nummer. Zo is het net alsof dit stukje uit een demo komt, en simpelweg niet is aangepast.

Orla Gartland laat een andere kant van zichzelf zien in oh GOD, dat iets alternatiever klinkt, muzikaal gezien. Tekstueel gezien is het ook anders. Dit nummer gaat namelijk over lust, seks en de schaamte, katholieke schaamte (‘I’m swallowed up by this Catholic guilt’), die daar bij komt kijken. Gartland schrijft niet vaak over seks, maar de manier waarop ze het doet is zo echt, zo breekbaar, zo kwetsbaar.

Mijn persoonlijke favoriet op Freckle Season is misschien toch wel Did It To Myself. Dit nummer is, net als Heavy uitgebracht als single voor de release van deze EPen daar is het ook echt voor gemaakt. Ten eerste zit dit nummer qua opbouw heel goed in elkaar; het begint klein, langzaamaan komt er meer instrumentatie bij, en dan – alle instrumenten vallen weg, en wat overblijft is alleen Orla Gartlands stem, meerstemmig, als een soort koor. Daarna vangt het couplet opnieuw aan, dit keer met een heerlijke bas eronder, en dan in het refrein komen er drums bij en móét je wel bewegen. En dat is niet alles, want dit nummer zit niet alleen muzikaal heel goed in elkaar, maar Gartland weet ook echt gevoel over te brengen met dit nummer. Als je dat gevoel echt wil voelen, raad ik je wel aan om niet naar de videoclip te kijken, want die past er naar mijn idee niet zo goed bij.

Ieder nummer op deze EP is het waard om naar te luisteren. En ook alle nummers die Orla Gartland hiervoor heeft uitgebracht. Het is wonderbaarlijk hoe zij zo lang zo onopgemerkt is gebleven, maar iets zegt mij dat dit jaar het jaar gaat zijn dat Orla de wereld, of in ieder geval dit continent, gaat veroveren.

Vulnerable conquerer

The Irish Orla Gartland is a young woman, just turned 25, and hasn’t conquered the world yet by far. On Spotify she has half a million listeners per month, and she doesn’t even have half as many subscribers on YouTube. That is remarkable, because she released her first EP, Lonely People, in 2015 and she’s been around on YouTube for even longer: the oldest video on her channel that’s still up, dates back from August 2011. Since then, she has taken place in dodie’s band (see my review of her concert in the Melkweg here), released two more EP’s and with that repertoire she’s booked for the sold out festival Lowlands this year. Her latest EP was released yesterday and is called Freckle Season.

That EP consists of five songs that each show a different side of her multifaceted musicality. They are heartfelt, danceable, poppy, indie and generally just plain beautiful. Take the vulnerable Heavy for example. That song is very pure, thanks to the scarce instrumentals, the beautiful, simple melody and the striking lyrics. It’s about a breakup, the end of a relationship, and shows that you can miss the most mundane, least romantic parts of it: ‘I wish your mum and I could be friends / I think about her now and then / How we drove up to her house / I’ll never see that dog again’. The lyrics aside, there are small details in this song that make it more beautiful, like the quality of the recording of the vocals that is a lot lower in the pre-chorus than in the rest of the song. This way it almost sounds like this part comes straight out of a demo, and wasn’t edited at all.

Orla Gartland shows a different side of herself in oh GOD, that sounds a bit more alternative, musically. Lyrically, it’s different as well, because this song is about lust, sex, and the shame, ‘catholic guilt’, that comes with it. Sex is not a topic that Gartland writes about often, but the way she does it is so real, so fragile, so vulnerable.

My personal favourite on Freckle Season might just be Did It To Myself. This song has, like Heavy, ben released as a single before this EP and it’s truly made to be one. First of all, this song is great in terms of structure; it starts off small, slowly more instruments are added, and then – all instruments disappear, and what stays is only Orla Gartlands voice, in harmony, like a choir. After that, the verse starts again, this time with a nice bassline underneath, and then in the chorus drums are added and then you just have to move. And that’s not all, because this song is not only very good musically, but she also just really knows how to convey feeling through this song. If you really want to feel that, I do advise you not to watch the music video, because that doesn’t really convey that feeling at all.

Every song on this EP is worth listening to. And also every song Orla Garland has made before these. It’s remarkable how she has stayed quite unnoticed for so long, but something tells me that this year might be the year Orla will conquer the world, or at least Europe.