Begin 2017 zag ik op Instagram dat één van de mensen die ik volgde naar een concert was geweest van Billie Eilish, iemand van wie ik toen nog nooit had gehoord. Ik werd nieuwsgierig, dus ik ging luisteren naar wat ik van haar kon vinden. Eén van de nummers die me van dat moment is bijgebleven is het nummer ‘Bored’, dat deel uitmaakte van de soundtrack van de Netflix-serie ’13 Reasons Why’. De rest van haar nummers vond ik niet zo interessant, en ook ‘Bored’ kreeg voor mij negatieve connotaties na het uitkijken van de serie.
Inmiddels zijn we twee jaar verder en is de 17-jarige een ware hype geworden. Het begon met de single ‘When The Party’s Over’, die ik voor het eerst op de radio hoorde bij Eva Koreman van 3voor12 radio. Toen ik dat hoorde, dacht ik: fuck, die Billie Eilish is eigelijk toch wel heel goed. Maar ik bleef cyinish, en bij elke nieuwe single heb ik eerst drie keer geluisterd voordat ik kon zeggen wat ik ervan vond. Datzelfde geldt ook voor haar debuutalbum dat ze 29 maart heeft uitgebracht: WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO?
Dat album begint met een 13 seconden durende clip van de vervormde stem van Billie Eilish die zegt: “I have taken out my Invisalign, and this is the album.” (Geen zorgen, ik moest ook opzoeken wat een Invisalign was: het is een nachtbeugel.) Ik kan duizenden betere manieren verzinnen om een album te openen, maar dit is natuurlijk wel weer uniek. Na dat clipje start de eerste échte track van het album: bad guy. Dit nummer vind ik stiekem heel leuk; het is creepy, zoals we van Billie gewend zijn, maar het is ook uptempo en dansbaar. Er zit een gek fluitje in vlak na het refrein dat meteen je aandacht trekt (mocht je niet aan het opletten zijn geweest). Je zou dit liedje denk ik zo kunnen horen in een shady club.
De productie is een super belangrijk onderdeel van de muziek die Billie Eilish maakt – zij schrijft misschien de teksten en is de creepy persoonlijkheid, het gezicht waar iedereen zo van houdt, maar geen van deze nummers zou werken zonder de genieën achter de knoppen. Een nummer zoals xanny, bijvoorbeeld, is tekstueel heel interessant, maar wat mijn aandacht naar dit nummer toe trekt is die sterke basdreun in het refrein. Dat is wat ervoor zorgt dat ik naar dit nummer wil luisteren, ook als ik niet in de stemming ben om naar een depressieve tekst over angstmedicatie te luisteren.
Er zijn nummers op dit album die ik heel erg vind passen binnen de vibe van dit album, en die ik wel op laat staan als ik integraal naar het album luister, maar die individueel niet zo interessant zijn. all the good girls go to hell is zo’n nummer. Ik snap het idee. Het is net zo creepy als de rest, en het sentiment is intrigerend genoeg. Zo’n titel zorgt ervoor dat je wil horen wat Billie te zeggen heeft – maar muzikaal is het een beetje saai. Gelukkig wordt het opgevolgd door een single, zodat de luisteraar rustig kan ademhalen, al vind ik wish you were gay toch wel een gek liedje. Ook hier vind ik de productie heel interessant, vooral omdat er reacties van publiek in zitten, zoals gelach, ‘aww’-geroep en een applaus, maar een tekst als ‘I just kinda wish you were gay’ geeft me toch een beetje de kriebels.
Het achtste nummer op deze plaat heet 8 en dat is eigenlijk het interessantste aan dit nummer. Ik bedoel – ja, het is een mooi liedje, maar het is een vreemde eend in de bijt rondom al die creepy liedjes en stemvervormingen. Ook hier is de stem van Billie Eilish vervormd, maar dit keer niet omlaag, maar omhoog. Je zou bijna denken dat dit de positieve noot van het album is, maar tekstueel gezien is dat toch echt niet het geval.
Het nummer dat daarna komt, my strange addiction, doet me denken aan de oudere nummers van Billie die ik niet zo interessant vond. Wel vroeg ik me af waar die samples vandaan kwamen, en ik heb het even voor je opgezocht: ze komen uit de serie ‘The Office’, een serie waar ze kennelijk heel erg fan van is. Fun fact!
En na het welbekende bury a friend gaat het outro van dat nummer over in het intro van ilomilo. De titel van dat nummer verwijst naar een spelletje waar twee uiteinden – ‘Ilo’ en ‘Milo’ – bij elkaar gebracht moeten worden, en Billie Eilish heeft in een interview gezegd dat het liedje gaat over de angst om van een ander gescheiden te worden. Dat is een mooi sentiment, maar ik vind het liedje verder niet zo interessant, en dat geldt in eerste instantie ook voor listen before i go. Ik snap wel dat ze hem uitgebracht heeft, want de tekst is ongelooflijk gevoelig – het is een soort afscheidsbrief vlak voor de dood. Ik snap echter ook dat het geen single is. Deze is alleen voor de mensen die willen luisteren.
Billie Eilish zegt nog eens netjes goodbye en dan is het album afgelopen. Een album dat heel veel mensen heeft geïntrigeerd en dat heeft ze verdiend. Ik ben misschien niet op slag verliefd op iedere track van dit album, maar ik vind het wel interessant genoeg om vaker te luisteren, ondanks die haat-liefde verhouding. Ik moet me er maar bij neerleggen.
Nena Veenstra 