In 2013 is er een nieuwe punkrockband gekomen om het doodverklaarde genre weer tot leven te wekken: PUP. Dit Canadese kwartet bestaande uit zanger Stefan Babcock, gitarist Steve Sladkowski, bassist Nestor Chumak en drummer Zack Mykula heeft zes jaar later alweer hun derde langspeler uitgebracht: Morbid Stuff.
Het album opent met de titeltrack die wordt gevolgd door het nummer Kids, dat mij gelijk doet denken aan ‘Goeroe’ van Fokko, dat weer lijkt op ‘Popular’ van Nada Surf. Die gelijkenis zit met name in de coupletten, waar Stefan Babcock de tekst op een enigszins monotone manier schreeuwt. Er is geen sprake van muzikaliteit in de vocalen, enkel dit gevoel van: ik heb een boodschap en. die. moet. er. uit!! En die boodschap luidt: de wereld is kut en zodra je beseft dat er geen god is, wordt die alleen nog maar kutter en het enige wat ervoor kan zorgen dat het allemaal een beetje oké is, is die ene persoon die er net zo over denkt als jij.
Het nummer dat daarna komt, Free at Last, vind ik een ongelooflijk lekkere track. Hij neigt iets meer naar de pop kant van het genre met het melodieuze refrein, maar net niet te veel. De instrumentatie is hard genoeg om ervoor te zorgen dat dit geen poppunk track is, maar intussen is het wel lekker uptempo en kun je hier heel hard op bouncen. En, mensen: ik hou van bouncen. Een nummer waar je dat ook heel fijn op kunt doen, is See You At Your Funeral, dat gaat over twee exen die elkaar tegenkomen in de supermarkt.
Scorpion Hill is met dik vijf minuten het langste nummer op dit album en heeft daardoor wat meer tijd om op te bouwen. Het begint dan ook rustig, maar naarmate het nummer vordert, worden de instrumenten steeds luider en de vocalen steeds agressiever, tot het einde, waar het weer afbouwt en ons achterlaat met een zacht gitaartje tot in de fade-out (het enige acceptabele gebruik van de fade-out, overigens). Wat mij betreft mocht de band voor meer nummers de tijd nemen zoals ze dat voor deze track hebben gedaan.
Closure lijkt weer over de liefde te gaan, maar doet dat wel in een heerlijk punk jasje. Als je lekker wil zwelgen, kun je dit nummer opzetten, maar je kunt ook gewoon lekker met meubilair gaan smijten. Voor ieder wat wils. En ook de track daarna, Bloody Mary, Kate and Ashley (met een ongelooflijk geestige titel), gaat over meisjes. Maar ook over drugs. En over geesten?
Na de prima punkplaat Sibling Rivalry volgt het nummer Full Blown Meltdown en alleen afgaande op het geluid klinkt die track ook echt als een full blown meltdown. Er wordt geschreeuwd, keihard op de drums geslagen (vooral veel op de bekkens ook), de gitaren doen rare dingen en ik raak zelf bijna in paniek als ik het hoor. Is wel lekker om de tentamenstress mee weg te schreeuwen.
‘Full Blown Meltdown’ loopt naadloos over in Bare Hands, dat een stuk kalmer is. Toch zijn de gitaren ook hier heel erg aanwezig, maar in de coupletten verdwijnen ze een beetje naar de achtergrond zodat Babcock ons even kan toezingen over hoe moe hij is van alles. En die kalmte blijft ook tijdens de laatste track, City, even hangen. Dat mocht wel even, wat rust na al dat geweld.
PUP wordt misschien wel geclassificeerd als een punkband, maar afgezien van hoe de muziek klinkt, is er weinig punk aan. De kern van punk is het gebruiken van de tekst om een politiek of maatschappelijk onderwerp aan te kaarten, en dat zie ik eigenlijk meer gebeuren bij popartiesten zoals Janell Monáe, The 1975 en (de ietwat ruigere) YUNGBLUD. Dus houdt PUP punk wel echt in leven? Ik denk het niet. Dat neemt natuurlijk niet weg dat dit een lekker emotioneel plaatje is met keiharde gitaren. En dat is ook wat waard.
Nena Veenstra 