Verzamelwoede

De afgelopen paar jaar zijn jaren geweest waarin er veel teruggeblikt werd. Voornamelijk de jaren tachtig, maar ook de jaren negentig zijn helemaal teruggekomen. In series, in kleding en in muziek. Maar er wordt niet alleen teruggekeken op zaken uit de vorige eeuw, want artiesten lijken ook graag terug te blikken op hun eigen muziek van nauwelijks tien jaar geleden. Dat resulteert in verzamelalbums en ‘anniversary editions’, al dan niet met nog niet eerder uitgebrachte bonustracks.

Dat zag je al met de serie EP’s van Foo Fighters waar ik niet zo lang geleden nog over schreef. Op die EP’s staan zogenaamde ‘rarities’ uit de tijd van het album In Your Honor. Het zijn covers, live uitvoeringen en nog niet eerder uitgebrachte nummers die Foo Fighters rond die tijd hebben gemaakt. Geloof het of niet, de EP 02050525 was niet het laatste van waar dat vandaan kwam, want daarna heeft Foo Fighters ook nog een album uitgebracht met van deze ‘rarities’. Dat heet 01050525 en is uitgebracht op 8 november. Op dit album staan elf tracks die allemaal op een van de zes EP’s uit deze serie stonden. Een soort greatest hits-editie van de rarities EP’s, lijkt het wel. Een beetje overbodig wat mij betreft. Waarom zou ik naar dit album luisteren als ik de EP’s al heb gehoord? En waarom zou ik naar de EP’s luisteren, als er een album is met het beste van die zes korte platen?

Over greatest hits-albums gesproken, er is een band die zijn eerste langspeler uitbracht in 2003 en intussen twee verzamelalbums heeft uitgebracht. Fall Out Boy bracht in 2009 het verzamelalbum Believers Never Die – Greatest Hits uit en dat album heeft op 15 november dit jaar – tien jaar later dus – een vervolg gekregen. Op Believers Never Die (Volume Two) staan de hits van ná de korte breuk van de band, waaronder hun nieuwste singles Dear Future Self (Hands Up) en I’ve Been Waiting, die laatste samen met de onlangs overleden Lil Peep. Ik zat zelf niet echt te wachten op een tweede verzamelalbum van Fall Out Boy, zeker aangezien er niet echt een reden lijkt te zijn om terug te blikken op de afgelopen tijd, tenzij de band weer een zogenaamde ‘hiatus’ gaat aankondigen. Liever zie ik een album met nieuwe nummers, die ik uit mijn hoofd kan leren om ze vervolgens uit volle borst mee te zingen tijdens hun Hella Mega Tour-show samen met Green Day en Weezer in Groningen.

Een verzamelalbum waar ik op zich wél blij mee ben, is het album Black Gold: Best of Editors van – je raadt het al – Editors. Ik ben hypocriet, want als ik groot fan was geweest van Editors zou ik hier waarschijnlijk ook over zeuren. Editors is wat mij betreft echter zo’n band die je vaak op de radio hoort en tegenkomt op ieder festival, maar waar je niet echt fan van bent. In zo’n geval is een verzamelalbum heel fijn; dan kun je lekker naar alle hitjes luisteren, zonder dat je door de albumtracks heen moet. Het is overigens niet alleen maar terugblikken op dit verzamelalbum. Er staan namelijk twee nieuwe nummers op – Frankenstein en Black Gold, vooral die eerste is heel fijn – en bij de deluxe editie van het album hoort nog een disc met acht akoestische tracks. Je kunt je afvragen of Editors wel akoestische versies van hun nummers uit moeten brengen, omdat de kracht van hun muziek toch wel zit in het bombastische, maar dat houdt hun niet tegen. Eerder dit jaar hebben ze namelijk ook al The Blanck Mass Sessions uitgebracht met acht andere akoestische tracks. Of je houdt van akoestisch of niet, je moet ze nageven dat er wel echt aandacht besteed is aan deze versies. Het is niet zo dat ze een akoestische gitaar hebben gepakt en daar simpelweg kleinere versies van hun nummers mee hebben gemaakt, maar er wordt gebruik gemaakt van piano, strijkers en extra vocalen om er een mooi geheel van te maken. Desalniettemin is het een opluchting dat de Black Gold LP gekocht kan worden zónder de akoestische versies.

Dan een ‘Anniversary Edition’, namelijk die van To Lose My Life… van White Lies. Dit was het eerste album van de band en eerder dit jaar heeft die al een paar EP’s uitgebracht met ‘rarities’ van rond die tijd (net zoals Foo Fighters). Die rariteiten staan ook op To Lose My Life… (10th Anniversary Edition) samen met uiteraard de nummers die op het originele album staan en een paar remixes. Op zich kan dit album geen kwaad, maar de manier waarop White Lies dit jaar dingen heeft uitgebracht is nogal chaotisch. Lees mee:

Op 1 februari 2019 brengen ze het album FIVE uit, voorafgegaan door vier singles, respectievelijk: Time To Give; Believe It; Finish Line en Tokyo.
Op 12 september 2019 releasen ze de EP Songs In The Key Of Death: Pt. 1 met de demo van You Still Love Him (een nummer dat nog niet eerder was uitgebracht) en live versies van Death en Unfinished Business.
Op 25 september 2019 komt single Hurt My Heart uit.
Op 4 oktober 2019 komt Songs In The Key Of Death: Pt. 2 uit, met daarop de demo van Farewell To The Fareground en liveversies van E.S.T. en Taxidermy, en nog niet eerder uitgebracht nummer.
Op 25 oktober 2019 komt To Lose My Life… (10th Anniversary Edition) uit.
Op 7 november 2019 komt single Falling Out Without Me uit.
Op 8 november brengt White Lies Five V2 uit, hetzelfde album dat ze in februari uitbrachten, maar dan met Hurt My Heart en Falling Out Without Me als extra tracks.

Je gaat me niet vertellen dat dit goeie marketing is. Sowieso maak je alleen oude fans blij met zo’n heruitgave van een album (correct me if I’m wrong) en een nieuw album twee keer uitbrengen is vooral heel erg verwarrend. Wel leuk is dat White Lies ter ere van de tiende verjaardag van hun debuutalbum een tour gaan doen waarin ze dat album integraal spelen. In Nederland spelen ze die show op woensdag 27 november in TivoliVredenburg, in Utrecht.

Verzamelalbums en jubileumedities zijn niks nieuws, ze zijn van alle tijden. Toch ben ik geen fan; ik vind ze alleen nuttig als ik óf heel erg fan ben van een band en super nieuwsgierig ben naar demo’s en ander nog niet eerder uitgebracht materiaal, óf als ik een band niet zo goed ken en graag alle hits op één album wil hebben. Gek genoeg heb ik daar echter niet zo vaak last van. Ik heb welgeteld twee verzamelalbums van bands in mijn verzameling: Queen’s Greatest Hits en 2004 – 2013 van Bring Me The Horizon. Need I say more?