Slaap kindje, slaap

Het is bijna poëtisch: het begin van dit decennium werd getekend door de opkomst van de boyband One Direction, halverwege ging ieder bandlid zijn eigen weg en aan het eind van de jaren ‘10, op vrijdag 13 december, wordt het decennium afgesloten door het tweede soloalbum van Harry Styles. Waar er in het tijdperk van One Direction veel verdeeldheid bestond over de boyband, tegenwoordig is iedereen het er wel over eens dat de soloprojecten van Liam, Niall, Zayn en vooral Harry goede zetten zijn geweest. Het eerste album van Harry Styles heette Harry Styles en kreeg prima reviews. Nu, twee jaar later is er dus een nieuw album: Fine Line.

Styles’ debuutalbum had een hoog rock-‘n-rollgehalte, maar daarvan is op dit nieuwe album nog weinig te merken. Er zit weinig kracht achter de nummers, ieder nummer is nogal traag. Dat maakt ze niet per se slecht; in tegendeel, de nummers die zijn uitgebracht als single, in het bijzonder Watermelon Sugar, zijn hele sterke nummers. De rest van de tracks kosten wat meer moeite om leuk te vinden, maar er zitten hele goede dingen in. Het album wordt bijvoorbeeld heel sterk geopend met de track Golden, waarin Harry Styles’ stem heel mooi naar voren komt. Het intro bestaat uit een catchy koortje dat een heerlijk openingsnummer-gehalte heeft. Er zitten country-achtige gitaargeluiden in, maar het algehele geluid van dit nummer is toch wel pop. Een beetje blues komt naar voren in de tweede track van het album, de hierboven genoemde single Watermelon Sugar.

Track nummer drie, Adore You, is een liedje dat heel goed kan werken als achtergrondmuziek. Het is niet indrukwekkend, heel mellow en vooral ook heel erg meer van hetzelfde. Het nummer dat daarna komt, Lights Up, heeft dezelfde rustige vibe, maar heeft een heel sterk refrein, waardoor het toch wat meer indruk maakt. Dat komt deels doordat de melodie aan het einde een beetje wringt. Dat dwingt je om op te letten, en dat is heel positief voor meneer Styles. De coupletten zijn niet super sterk, maar wel sterk genoeg om het nummer te kunnen dragen en er zit een catchy ‘lalala’-stukje in dat altijd goed werkt in popsongs.

Cherry is een rustig liedje, zoals er zo veel zijn op deze plaat, maar bij dit nummer maakt dat niet uit, want je wil tóch luisteren. Je valt niet in slaap, al krijg je wel zin om je ogen te sluiten en je te laten overspoelen door het geluid van de akoestische gitaar, de heerlijke basgitaar, de koortjes en de stem van the man himself. Als je naar Harry Styles’ stem luistert, lijkt het net alsof hij heel rustig gewoon zijn verhaal vertelt, maar toch zit er veel gevoel in, vooral tegen het einde. Dan schreeuwt hij het uit. Mooi aan dit nummer vind ik ook dat je aan het begin van het nummer een vrouwenstem – of Harry’s stem, dat is niet helemaal duidelijk – ‘ooh’ hoort zingen, en dat datzelfde geluid aan het einde weer terugkomt, met daarna een vrouw (vermoedelijk de vrouw die zingt) die in het Frans iets zegt. Dat maakt het cirkeltje rond. En ik hou van cirkeltjes die rond gemaakt worden.

Op dit album staan meer mooie nummers zoals ‘Cherry’. Het probleem met dit album is echter dat het een aaneenschakeling is van mooie liedjes. Dat zorgt ervoor dat elk nummer afzonderlijk wel fijn is om naar te luisteren, maar als langspeler werkt het heel slecht. Natuurlijk klinkt niet elk nummer hetzelfde, er zit heus wel variatie in, maar het gevoel van bijna ieder nummer is hetzelfde. Fine Line had baat gehad bij een paar nummers in het midden van de plaat die de sleur doorbraken, maar helaas ontbreken die. Dat zorgt ervoor dat halverwege de plaat je aandacht verslapt en Harry Styles’ zoetgevooisde stem fungeert als niets anders dan achtergrondruis. Dat is erg jammer, want nummers zoals Falling en vooral She zitten muzikaal gezien heel goed in elkaar, maar die krijgen door hun late plek op het album niet de aandacht die ze verdienen.

Pas de negende track op het album brengt weer wat leven in de brouwerij en die vormt de inleiding voor misschien wel het irritantste nummer van 2019: Treat People With Kindness. ‘Waarom is het dan zo irritant?’ vraag je je misschien wel af. Nou, dat zal ik je eens vertellen. Het begint met een koor dat klinkt als het gemiddelde bejaardenkoor dat op zondagmiddag samenkomt om op de plaatselijke markt een deuntje te komen zingen. Dat klinkt al kut, en dan zingen ze ook de meest cheesy tekst die je je maar kunt bedenken: “Maybe we can find a place to feel good / and we can treat people with kindness / find a place to feel good”. En dan nog de muziek. Die muziek probeert funky te zijn, maar klinkt vooral als de outro tune van een film uit de jaren ’70. Aan het eind vocaliseert Styles een paar adlibs die proberen te suggereren dat dit een stoer nummer is, maar dat is het allesbehalve. Behalve dat dit nummer dus irritant is, is het ook totaal misplaatst in combinatie met de rest van het album. Ik begrijp niet dat je niet eerder in het album een wat meer uptempo nummer plaatst, en vervolgens tegen het eind een halve musicaltrack neerzet. En daarna komt nog wéér een rustig nummer: Fine Line. Volgens mij is er niet over deze volgorde nagedacht.

Fine Line wekt niet de indruk dat er is nagedacht over de volgorde van de tracks, en dat is op zich niet heel raar. We leven tegenwoordig natuurlijk in een tijd waarin streaming de populairste manier is om muziek te consumeren, en daarbij horen afspeellijsten waarin de volgorde van de nummers helemaal niet meer uitmaakt. Mensen luisteren weinig nog integraal naar albums, en daardoor maakt de volgorde van zo’n langspeler nog weinig uit. Dat vind ik jammer, want ik luister wél graag naar albums en zie daarom ook graag dat er wordt nagedacht over zo’n album. Je moet wat mij betreft een album helemaal kunnen beluisteren zonder dat je halverwege de aandacht verliest. Dat is bij dit album niet het gevoel, hoe goed de meeste liedjes ook zijn. Dit is niet een album waar ik nog vaak naar zal gaan luisteren, maar naar ‘Watermelon Sugar’ zal ik dat wel.