Hersenspoeling

***ENGLISH BELOW***

Aan het begin van vorig jaar schreef ik een recensie van het album dat Bring Me The Horizon toen net had uitgebracht: amo. Ik was onwennig over dat album, doch lovend, want ik vond het bewonderenswaardig dat de band zo durfde te experimenteren met genres en stijlen. Waarom ik amo vooral goed vond, echter, is vanwege de variatie op het album. Er stonden namelijk hele gekke nummers op die niet passen bij een rockband als BMTH, maar er werd ook geschreeuwd op de plaat en er stonden ook een paar harde gitaartracks tussen. Nou is amo niet de enige plaat die het vijftal uit Sheffield heeft uitgebracht in 2019; op de valreep, tussen Kerst en Oud & Nieuw, heeft Bring Me The Horizon een EP uitgebracht met de eindeloze titel Music to listen to~dance to~blaze to~pray to~feed to~sleep to~talk to~grind to~trip to~breathe to~help to~hurt to~scroll to~roll to~love to~hate to~learn Too~plot to~play to~be to~feel to~breed to~sweat to~dream to~hide to~live to~die to~GO TO. Deze EP was er ineens, zonder aankondiging, en zonder waarschuwing voor wat we zouden aantreffen als we ernaar gingen luisteren.

Wat je aantreft, is een collectie nummers die ingaan tegen alles waar de originele Bring Me The Horizon-fans van houden. Het is als een grote middelvinger naar iedereen die heeft geklaagd over amo – dus jullie vonden dat kut? Nou, moet je eens horen wat we nu weer hebben gemaakt. Sommige van deze tracks zijn belachelijk lang; drie ervan zijn langer dan tien minuten, waarvan één zelfs vierentwintig minuten duurt. De tracks klinken over het algemeen als mislukte dance/houseplaten, met hier en daar een uitschieter naar gelikte pop en af en toe gesproken tekst die doet denken aan een online zelfhulpcursus. Dat de fanbase van Bring Me The Horizon op een sekte lijkt, wisten we al, maar je moet wel echt gehersenspoeld zijn om dit leuk te vinden.

Ik probeer altijd het positieve in te zien van een plaat, al is het maar één minuut in een track van twintig minuten waar ik van kan genieten, zeker als het gaat over Bring Me The Horizon. Want ik hou echt van bands en artiesten die een andere weg in durven te slaan, die durven te vernieuwen. Dus ik heb me door deze EP geworsteld, al was ik er na de vierde track eigenlijk al klaar mee, in de hoop dat ik iets zou vinden waarvan ik kon zeggen: goh, dit is sick. Maar wat ik vooral vond, waren overeenkomsten met het vorige album. Ik hoorde allerlei details, voornamelijk melodieën, die ik op amo al had gehoord. Het begint al met de eerste track, Steal Something, die verdacht veel lijkt op de track ‘i apologise if you feel something’ waarmee amo wordt geopend. Niet de hele track, uiteraard, want die laatste track duurt maar twee minuten, en ‘Steal Something’ is tien minuten lang. Het gaat mij vooral om de melodie die op de achtergrond wordt gezongen door een vervormde stem, als Oliver Sykes begint te zeggen en later schreeuwen dat hij iets wil stelen. Niet alleen de melodie, maar ook de gezongen tekst is nagenoeg hetzelfde: ‘If you steal something, please remember it was mine’. Ook de samenwerking met Halsey, ¿, is een track die heel veel lijkt op een nummer van amo. De melodie van die track is namelijk exact hetzelfde als die van ‘in the dark’. Het is sowieso niet zo’n goed nummer, trouwens, maar goed, wel leuk dat ze een samenwerking met Halsey in de wacht hebben gesleept.

Oké, één track vind ik wel sick (voor een deel): Underground Big {HEADFULOFHYENA}. Deze track is de langste op het album en begint als een of andere gekke hiphop track, met een rapper waarvan ik niet veel dingen kan verstaan behalve twee keer ‘Bring Me The Horizon’ en ‘Van Gogh’ op drie verschillende manieren. Het nummer is niet bijzonder, tot na ongeveer vier minuten, wanneer er ineens een Count Your Blessings-achtige breakdown in zit. Daarna gaat de hiphop-beat weer verder, wordt er nog eventjes door geschreeuwd, en dan wordt het weer rustig. Een elektronische instrumentale track blijft doorlopen, waarover Oliver Sykes begint te praten. En hij houdt niet weer op met praten. Hij zegt je dat je je ogen dicht moet doen, en dat je moet gaan mediteren. Close your eyes. Close your eyes. Close your eyes. Het is net een soort mantra. Het begin van dat praatstukje is nog wel boeiend, maar dit gaat een kwartier zo verder, en dan verslapt mijn aandacht wel weer. Met andere woorden, deze track is heel interessant, maar duurt wel iets te lang.

Deze EP klinkt alsof de bandleden – en dan denk ik vooral Oliver Sykes en Jordan Fish – high waren terwijl ze het maakten, en er niet aan dachten om nuchter nog even te luisteren of het oké was om uit te brengen. Als hun doel was om iets te maken dat mensen als geheel zouden luisteren, en niet zouden verknippen in een playlist, is dat ze gelukt, want ik zou absoluut geen van deze nummers in mijn afspeellijst willen zetten. Ik denk echter ook niet dat ik na het schrijven van deze recensie deze EP nog een keer op zet.

Oliver Sykes heeft in een interview gezegd dat Bring Me The Horizon dit jaar meer EP’s gaat uitbrengen, en nooit meer een volledig album gaat releasen. De reden daarvoor was dat het te lang duurt om een album te maken, en dat ze bij amo heel veel tijd hebben gestoken in het uitbalanceren van de tracks – dat wil zeggen, zwaardere tracks tegenover de popnummers zetten. Ik ben benieuwd wat dat betekent. Krijgen we voortaan alleen nog maar van deze elektronische kutplaten of krijgen we nog een keer een metalplaat voor onze kiezen? Wat ik wel weet, is dat ik hoop dat BMTH geen van de nummers van songs to listen to… live gaat spelen, want het feit dat ‘mother tongue’ deel uitmaakt van hun set list is al erg genoeg.

Brainwashed

At the beginning of last year I wrote a review of the album Bring Me The Horizon had just released then: amo. I had to get used to that album, but I praised it, because I found it admirable that the band dared to experiment with genres and styles like that. The reason I really liked amo, however, is because of the variation on the album. It had these crazy tracks that didn’t seem to fit with the rock image the band had, but there were also screams on the album and a couple of loud guitar songs. Now, amo isn’t the only album the Sheffield quintet released in 2019; just at the end of the year, between Christmas and New Years Eve, Bring Me The Horizon released an EP with the endless title Music to listen to~dance to~blaze to~pray to~feed to~sleep to~talk to~grind to~trip to~breathe to~help to~hurt to~scroll to~roll to~love to~hate to~learn Too~plot to~play to~be to~feel to~breed to~sweat to~dream to~hide to~live to~die to~GO TO. This EP was there all of a sudden, with no announcement, and no warning of what we would find when we went to listen to it.

What you find, is a collection of songs that go against everything the original BMTH-fans love. It’s like a massive middle finger to everyone who complained about amo – so you thought that was shit? Wait until you find out what we made this time. Some of these tracks are incredibly long; three of them surpass ten minutes, one of which even lasts twenty four minutes. The tracks generally sound like dance/house tracks gone wrong, with outliers in polished pop and some spoken word that reminds of an online self help course. That Bring Me The Horizon’s fanbase looked like a cult, we already knew, but you really have to be brainwashed to like this.

I always try to see the positive parts of an album, even if it’s one minute in a twenty minute-long track I can enjoy, especially when it’s of BMTH’s hand. Because I really love bands and artists who dare take left turns, who dare to renew. So I wrestled through this EP, even though I lost interest after track four, hoping I’d find something that made me say: wow, this is sick. But what I mainly found, were similarities to the previous album. I heard all these details, mainly melodies, that I had already heard on amo. It starts with the first track, Steal Something, that sounds suspiciously like the track ‘i apologise if you feel something’, that opens amo. It’s not entirely the same, obviously, especially because the latter lasts only two minutes whereas the former is ten minutes long. What matters to me is the melody that is sung on the background by a distorted voice, when Oliver Sykes starts to say and later scream that he wants to steal something. Not just the melody, but even the lyrics are nearly the same: ‘If you steal something, please remember it was mine.’ The collaboration with Halsey, ¿, is also very similar to a song on amo. The melody of this track is namely exactly the same as that of ‘in the dark’. It’s not a very good song overall, by the way, but, you know, good for them that they got to work with Halsey on that.

Okay, I do think one track on this album is sick (or at least part of it): Underground Big {HEADFULOFHYENA}. This track is the longest on the album and starts like some sort of crazy hip hop track, with a rapper I can barely understand apart from two times ‘Bring Me The Horizon’ and ‘Van Gogh’ in three different ways. The song isn’t that special, until after about four minutes, when there’s a Count Your Blessings-esque breakdown all of a sudden. After that the hip hop-beat goes on, there’s a bit of screaming, and then things get calm again. An electronic instrumental track keeps playing, and Oliver Sykes starts talking. And he doesn’t stop talking. He tells you to close your eyes and start to meditate. Close your eyes. Close your eyes. Close your eyes. It’s like a mantra. The beginning of the spoken word is sort of interesting, but it goes on for about fifteen minutes, and I lose interest before the end of it. In other words: an interesting track, but too long.

This EP sounds as if the band members – especially Oliver Sykes and Jordan Fish, I think – were high while making it, and didn’t think to check if it was okay while sober. If their goal was to make something that people would listen to as a whole, and wouldn’t snip into pieces in playlists, they succeeded, because I would never want to put any of these songs in my playlist. However, I don’t think I will listen to the EP again after writing this review, either.

Oliver Sykes has said in an interview that BMTH will release more EP’s this year, and will never release a complete album again. The reason being that making an album takes too long, and the making of amo especially took a lot of time because they tried to balance the tracks – meaning, balancing heavy songs with pop songs, and vice versa. I’m curious to see what that means. Will we only get these shitty electronic albums from now on or will we get to listen to a metal album in the near future? What I do know, is that I hope that BMTH will not play any songs from songs to listen to… live, because the fact that ‘mother tongue’ is on the set list is bad enough.