In september vorig jaar werd het al aangekondigd: Green Day, Fall Out Boy en Weezer gaan samen touren. Nog beter: alle drie de bands brengen dit jaar ook nog eens een nieuw album uit. De eerste van deze drie is Father of All… van Green Day. Alweer de dertiende langspeler die het drietal uitbrengt in hun extensieve carrière. Een ongeluksgetal? Misschien.
We kennen Green Day allemaal van nummers als ‘Longview’, ‘Basket Case’, en van wat recentere tracks als ‘American Idiot’ en ’21 Guns’, maar in 2005 heeft de band eigenlijk wel gepiekt. In 2016 bracht de band nog het album Revolution Radio uit, dat best goed was, maar de trilogie uit 2012 die daaraan vooraf ging was niet zo best en dit album lijkt ook een beetje die kant op te gaan. Het is wel heel kort, dat scheelt.
Dit 26 minuten tellende album (het langste nummer duurt 3 minuten en 45 seconden, het kortste 1 minuut 53) opent met de titeltrack Father Of All… en is heel sterk. Dit is de single die werd uitgebracht ter bekendmaking van het album dat zou komen en maakte veel fans destijds enthousiast. Het is een klassieke Green Day track als het gaat om de instrumentatie, maar heel vernieuwend in de zin van de vocalen. Op het eerste gehoor herken je de stem van Billie Joe Armstrong niet eens, maar het is hem echt!
De tweede track heet Fire, Ready, Aim en past een beetje in hetzelfde straatje als de vorige, al is hij wel een stuk minder punk. Armstrong zet nog een raar stemmetje op, misschien in een poging om toch nog een beetje rock ’n roll te klinken, maar de klapjes op de achtergrond zorgen er vooral voor dat je de neiging krijgt om heel knullig mee te dansen. Dit is echter nog maar het topje van de ijsberg. Green Day herpakt zichzelf met Oh Yeah, al is dat ook niet hun beste track ooit gemaakt, maar het kan ermee door, maar dan. Meet Me on the Roof. Dat nummer begint als een popnummer uit 2012 (P!nk, Hot Chelle Rae, dat kaliber) en verandert tegen de tijd dat het refrein begint in een Beatles-achtig jaren ’60 nummer. Ik weet dat alle populaire dingen van vroeger terug beginnen te komen, maar muziek waarop je slechts voorzichtig met je heupen kan bewegen is daar niet één van. En al helemaal niet gemaakt door een punkrock band.
We blijven in de jaren ’60 sferen met Stab You In The Heart, dat erg doet denken aan ‘The Hippy Hippy Shake’ van The Swinging Blue Jeans. Het is gelukkig ook ongeveer even kort. Niet dat het een slecht nummer is, en het is ook niet eens echt out of character voor Green Day om een nummer zoals dit te maken (denk aan ‘Fuck Time’ van ¡Dos!), maar het is niet nieuw. Het is al eens eerder gedaan, zelfs door Green Day zelf, en dat maakt het een beetje saai. En ik mis de harde gitaren. Als je dan iets gaat maken dat je al eens eerder gemaakt hebt, gebruik dan op zijn minst harde gitaren.
Nieuwigheid, originaliteit, dat is wat ik mis op deze plaat. En een beetje pit. Father of all… klinkt als een album dat is gemaakt door een stel volwassen geworden punkrockers. En dat zijn ze, alle drie de bandleden van Green Day, stuk voor stuk. Ouwe lullen zijn ze geworden. Ze kunnen de energie niet meer opbrengen om als een gek op hun gitaren te raggen, en politieke teksten schrijven doen ze al evenmin. Het vorige album, Revolution Radio, speelde tenminste nog een beetje in op het hele Donald Trump-debakel, maar ook dat mist op dit album. Waar gaat dit nou eigenlijk over? Op Genius.com staat het heel mooi verwoord: ‘the record holds no specific theme; it’s a conglomerate mess of ‘not giving a fuck’.’ Dat is nou precies het probleem. De charme van Green Day is de combinatie van hun typerende gitaren en thematische, politiek geladen teksten. Beide missen op deze plaat.
Nee, Father of all…, of eigenlijk, Father of all motherfuckers, is geen slechte plaat. Het is wel een saaie plaat. Een plaat die Green Day tekort doet, want ze hebben in al die jaren (hun eerste album, 1039/Smoothed Out Slappy Hours, brachten ze bijna dertig jaar geleden uit) heus wel laten zien dat ze tot veel meer in staat zijn. Het is te hopen dat het trio er een stuk energieker bij staat in het Stadspark te Groningen komende juni, dan ze overkomen op deze langspeler. Tot het zover is, blijf ik maar even naar Dookie luisteren, denk ik.
Old people-rock
It was announced in September last year: Green Day, Fall Out Boy and Weezer are touring together. Better yet: all three bands are releasing a new album this year. The first of those being Father of all… by Green Day. It’s the thirteenth LP the trio is releasing in their extensive career. Bad luck? Maybe.
We all know Green Day from songs like ‘Longview’, ‘Basket Case’, and some more recent tracks like ‘American Idiot’ and ’21 Guns’, but the band did peak in 2005. In 2016 Green Day released their album Revolution Radio, which was pretty good, but the trilogy that preceded it wasn’t great and this new album seems to be going in a similar direction. It is short, though, which is nice.
This 26 minute-long album (the longest song being 3:45 minutes long, the shortest 1:53) opens with the title track Father of All… and is very good. This is the single that was released to announce the upcoming album and got loads of fans excited. It’s a classic Green Day-song instruments-wise, but very fresh in terms of vocals. On a first listen you might not even recognise Billie Joe Armstrong’s voice, but it’s really him!
The second track is called Fire, Ready, Aim and fits in the same box as the previous one, although it’s not quite as punk. Armstrong makes a silly voice, maybe in an attempt to sound more rock ‘n roll, but the claps in the background make you feel like dancing along in a very lame manner. This, however, is but the tip of the iceberg. Green Day makes up the damage with Oh Yeah, although that’s not their best track ever, but it’s okay. But then. Meet Me on the Roof. That song starts as if it’s a pop song from 2012 (P!ink, Hot Chelle Rae, etcetera) and morphs into a Beatles-esque sixties song when the chorus comes. I know popular things from years ago are coming in fashion again, but music you can only carefully swing your hips to is not one of them. Especially not made by a punk rock band.
The sixties vibes do not end there! Stab You In The heart reminds very much of ‘The Hippy Hippy Shake’ by The Swinging Blue Jeans. Luckily, it’s also nearly as short as that song. Not that it’s terrible, it’s not even that out of character for Green Day to write a song like this (remember ‘Fuck Time’ on ¡Dos!), but it’s not new, it’s not fresh. It has been done before, even by Green Day themselves, which makes it a bit boring. And I miss the loud guitars. If you’re going to make something you’ve made before, at least use some loud guitars.
Freshness, originality, that’s what I’m missing on this album. And some balls. Father of all… sounds like an album that sounds like a bunch of punk-rockers who’ve grown up. And they have, all three Green Day-members, each and every one of them. They’ve turned into old men. They don’t have the energy to slam their guitars like idiots, neither do they write politically loaded lyrics anymore. The previous album, Revolution Radio, at least criticised Donald Trump a bit, but not this album. What is it even about? It’s nicely worded on Genius.com: ‘the record holds no specific theme; it’s a conglomerate mess of ‘not giving a fuck’.’ That’s exactly the problem! What makes Green Day, them, is the combination of their signature guitar sound, and thematic, politics-inspired lyrics. Both are absent on this album.
No, Father of All…, or actually, Father of all motherfuckers, is not a bad album. It is a boring one, however. Which is too bad, because the band has proved over the years (their first album, 1039/Smoothed Out Slappy Hours, was released almost thirty years ago) that they can do so much more. We can only hope that the trio is a lot more energetic on stage during the upcoming Hella Mega Tour than they seem on this album. Until then, I think I’m going to listen to Dookie some more.
Nena Veenstra 