Wat hebben Sia, Halsey, Kelly Clarkson, P!nk, Lily Allen en Foo Fighters met elkaar gemeen? Ze hebben allemaal samengewerkt met dezelfde producer. Greg Kurstin is een pop-producer, dus zijn samenwerking met Foo Fighters is een interessante. Niet alleen vanwege de schijnbare clash tussen pop en rock, maar ook omdat Medicine At Midnight werd opgenomen in een oud huis uit de jaren ’40 waar het volgens de band spookte: ‘the vibes were definitely off, but the sound was fucking on.’
Nou, over dat laatste zijn de meningen verdeeld. Mensen zijn vooral blij dát er nieuwe muziek is van de Foo Fighters, en de singles zijn zeker goed, maar als je het mij vraagt is de rest van het album een beetje teleurstellend. De pop-achtige koortjes op Making a Fire zijn grappig, maar het gros van het nummers is vooral traag.
Misschien ben ik vanbinnen stiekem een witte man van vijftig, want mijn favoriete tracks op dit album zijn Waiting On A War en No Son Of Mine, beide klassieke Foo Fighters-nummers. Die eerste is een akoestisch liedje waarop Dave Grohls rauwe stem zingt over de politieke staat van de wereld en de angst voor een oorlog, en de tweede is gewoon een rocknummer zoals we dat van deze band gewend zijn, maar dan met koortjes op de achtergrond, courtesy of Greg Kurstins popachtergrond.
Maar gitaren zijn niet een gegarandeerde weg naar mijn hart. Want Holding The Poison heeft in principe alle ingrediënten voor een traditionele Foo Fighters-hit, maar weet mij toch niet zo te raken, en ik denk dat dat ligt aan de manier waarop hij gemixt is. Dave Grohls stem klinkt ver weg, de (bas)gitaren zijn niet luid genoeg, en het geheel klinkt gewoon heel ver weg. Ik wil weggeblazen worden, verdomme.
Daarvoor moet ik maar naar In Your Honor luisteren, denk ik.
Nena Veenstra 