Afgelopen vrijdag, 16 april, kwam het nieuwe album van London Grammar uit: Californian Soil. London Grammar is een band die sinds hun hitsingle ‘Hey Now’ een plekje heeft in ons collectief geheugen, als een band die heel goede liedjes kan maken, maar ook af en toe de plank misslaat. Ook voor mij is London Grammar hit or miss, en toch was ik verbaasd toen ik las dat Californian Soil van Pitchfork een 6,2/10 en van Dansende Beren een 2,5/5 heeft gekregen.
Sonisch gezien is Californian Soil wat mij betreft namelijk een super sterke plaat. Ja, oké, titeltrack Californian Soil lijkt behoorlijk op ‘Teardrop’ van Massive Attack, en de productie van How Does It Feel is wat dertien-in-een-dozijn, maar verder is het vooral een gedurfde nieuwe weg die London Grammer met succes is ingeslagen.
Dansende Beren noemt deze nieuwe weg ‘identiteitsverlies’, maar ik denk dat het niet meer dan gepast is dat deze nieuwe plaat anders klinkt, gezien de nieuwgevonden ambitie van zangeres Hannah Reid om te schrijven over haar ervaringen als vrouw in de muziekwereld. Het is dus geen identiteitsverlies, maar rebranding. Maar dan moet de songtekst ook bij dat idee passen, natuurlijk.
De kwaliteit daarvan is wisselend. De regels die Pitchfork citeert – ‘I am young, I am old / So you do what you’re told’ – zijn bijvoorbeeld erg vaag. Baby It’s You en I Need The Night zitten daarentegen weer heel goed in elkaar, en in Call Your Friends zitten ook hele sterke frasen, zoals deze: ‘I’ve been waiting for someone / Who will cure what I’ve become’. Het is geen Ben Howard-level songwriting, maar het brengt de boodschap over.
Conclusie: Californian Soil is gewoon een goede plaat. De kritieken zijn zeker gegrond in waarheid, maar dat zijn wat mij betreft slechts groeipijnen. Ik las dat er al een vierde album klaarligt – ik hoop dat die de lijn van deze langspeler doortrekt, maar dan beter.
Nena Veenstra 